365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสำเร็จ นั้นคือความใฝ่ฝันที่เราทุกต่างปราถนา ในโลกใบนี้มีหลากหลายมิติ ย่อมขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน ผ่านวิถีชีวิต กล่อมเกลา ให้ต่อสู้เพื่อหลุดพ้น จากความพ่ายแพ้ จากห้วงอารมณ์รู้สึกหวาดกลัว กระนั้นก็ตามคนเราล้วนมีบทบาทหน้าที่-ที่แตกต่างกันเป็นความงดงาม มากกว่าความเท่าเทียม ดั่งเช่นรางวัลโนเบลปีนี้ที่สาวน้อยมะลาละห์ ยูซัฟซัย ได้รับรางวัลร่วมกับ ไกรลาส สัตยาธิ ซึ่งผมเองก็ต้องบอกตามตรงว่า แม้จะนำชื่อบุคคลสองคนนี้มาอ้างถึง ก็ยังไม่รู้ลึกถึงผลงานการของบุคคลทั้งสอง
แต่สิ่งที่เป็นตัวยืนยันได้อย่างดี สายตาของคนทั่วโลกจับจ้อง ไปยังสาววัย ๑๗ ปี ที่ได้รับรางวัล “สำหรับการต่อสู้ต่อการปราบเด็กและเยาวชน ตลอดจนเพื่อสิทธิได้รับการศึกษาของเด็กทุกคน” (มะลาละห์เป็นผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพอายุน้อยที่สุด เพียง ๑๗ ปี)
แน่ละ…ทุกๆ ความสำเร็จย่อมมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ บางครั้งรู้สึกท้อแท้หมดหวัง หากยังมีพื้นที่ว่างให้ได้พักวาง ตั้งสติและเติมเต็มพลังใจในการลุกขึ้นมาต่อสู้ ด้วยความมุ่งมั่น เพียรพยายาม และอดทนต่อบท ทดสอบที่ต้องเผชิญ บ่อยครั้งต้องยอมรับว่า มักจะยอมแพ้อยู่ร่ำไป เมื่อต้องต่อสู้กับปัญหาที่ไม่คุ้นเคย ใช่…เราหวาดกลัว-กลัวความผิดหวังซ้ำ ๆ ซากๆ จึงต้องวนเวียน ฝังตัวอยู่ในกรอบเดิมๆ อันเกิดมาจากจิตใจที่สร้างมันขึ้นมา ความจริงของคนที่ต้องตกอยู่กับสภาพหัวใจหม่นหมอง และสิ้นหวัง การปลูกต้นไม้ หมั่นรดน้ำ พรวนดินใส่ปุ๋ยเฝ้ารอคอย การแตกกิ่งใบสาขาให้ร่มเงา ดอกผลิบานและผลไม้รสชาติหวาน อร่อย
“ศรัทธา”คือจุดเริ่มต้นก้าวแรกที่ออกแบบให้ยากเสมอ ความเชื่อมั่นลงมือทำทีละนิดทีละน้อย สม่ำเสมอ ค่อย ๆ ก่อรูปร่างสร้างฐานที่เข้มแข็งในสิ่งที่ทำ เชื่อเถอะว่าไม่ว่าเราหรือใครๆในโลกใบนี้ ล้วนมีฝันที่อยากจะทำให้เป็นจริง ส่วนจะได้หรือไม่? คำตอบคือ อยู่ที่ใจเราเอง.
