365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
หลายค่ำคืนมาแล้วที่ต้องผจญกับสภาพจิตหลอน หลับ ๆ ตื่นๆ กลางดึกดื่น ทุกครั้งที่หลับตาภาพเหล่านั้นวูบผ่านเข้ามา นับตั้งแต่ข่าวคราววันพลัดตกน้ำแล้วภาพที่เพื่อนผู้หวังดีแชร์รูปส่งมาทางไลน์ในวันค้นพบร่างไร้วิญญาน ผมไม่ได้อยากเห็นภาพเหล่านั้น หายดิ้นตายสิ! โลกที่ถูกยัดเยียดไม่เว้นพื้นที่ส่วนตัว แต่ฟีดข่าวคราวเรื่องราวเด้งข้อความ ภาพถ่ายพร้อมแคปชั่นโปรยคำชี้ชวนให้สนใจใคร่อยากรู้
ทุกครั้งที่เหลือบมองโทรศัพท์รู้สึกแหยง ๆ จนไม่อยากสัมผัส นั่งดูทีวีเพลิดเพลินจู่ ๆ รายงานข่าวนำเสนอเรื่องของเธอ นานาทัศนะจากบุคคลที่รับเชิญให้สัมภาษณ์ออกรายการเพื่อตอบข้อสงสัย บางสิ่งจริง แต่บางถ้อยคำฟังดูวกวนสับสนไปมา แม้แต่การติดต่อสื่สาร เห็นภาพหรืออะไรอีกมากมายทั้งในโลกโซเชียลและสื่อหลัก
พอเถอะพักวางเสียบ้างออกเบื่อหน่ายหนักเข้าก็ออกเดินทางไปที่ไหนสักแห่งหาที่เงียบ ๆ สบาย ผ่อนคลายและห่างไกลผู้คน อย่างน้อยก็ได้เปิดพื้นที่ว่างรับรู้ข่าวสารอื่น ๆ บ้าง ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาบริเวณทางแยกสองแม่น้ำที่ไหลมารวมกัน สายหนึ่งจากแม่น้ำน้อยและอีกสายแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลมาจากอยุธยา ขณะยืนรับลมยามบ่ายที่ท่าน้ำของร้านอาหารโบกมือทักทายเด็ก ๆ ตัวน้อยที่เล่นสนุกสนานอยู่บนเรือพวงบรรทุกทราย ริ้วคลื่นสะท้อนแสงวับวาวลมยามบ่ายพัดผ่านสัมผัสได้ถึงความสงบและมนต์ขลังแห่งสายน้ำสองสายที่หลอมรวมก่อนจะไหลผ่านอีกหลายจังหวัดลงสู่ปากแม่น้ำเป้นหนึ่งเดียวกับทะเลอ่าวไทย…ทว่า
“นี่ ๆ แกดูนี่สิ คนนี้แน่ ๆ ที่เป็นตัวต้นเหตุ”
“ไม่หรอก ฉันว่าน่าจะเป็นอีกคนดูให้การสับสน แกดูรูปนี้สิ มันชัดเจนเลยนะจากกล้องวงจรปิด จากร้านอาหาร และภาพที่พวกนักตกปลาถ่ายไว้ได้” สารพัดข้อมูลที่สองสาวเจ้าของร้านอาหารคู่สนทนาต่างหยิบยกมาถกเถียง
ลมยามบ่ายพัดมาอีกระลอกแต่คราวนี้หนาวสะท้านไปถึงภายในส่วนลึก
อืมม์…ดูเหมือนว่าคำ่คืนนี้คงนอนผวา และหลอนไปอีกคืน.
