สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า”คน”

คำ : อัยย์ รินทร์

ในโลกแห่งความจริง
สัมผัสกับบางสิ่งรายล้อมรอบกาย แมกไม้ สายธาร ไอหมอก ทิวเขาและผืนฟ้า
เพียงเท่านี้…
ก็สัมผัสได้ถึงความกลมกลืนระหว่างสิ่งชีวิตกับธรรมชาติ
กาลเวลาหมุนเวียนผ่านวัน คืน ฤดูร้อน ฤดูหนาว ฤดูฝน
ทุกสิ่งล้วนมีบทบาทหน้าที่ เชื่อมโยงสายใย
ทุกชีวิตย่อมต้องพึ่งพาอาศัย
แม้แต่ลมหายใจ ไอน้ำที่ล่องลอยในอากาศ อุ่นไอแดดแผดเผา
หลอมรวมเป็นสายธาร
ธรรมชาติดำเนินไปตามพันธะแห่งความป็นหนึ่งเดียว ไม่เคยเรียกร้อง ยึดมั่น แบ่งฝักฝ่าย…

…ทว่าคนกลับจำกัดและสร้างอาณาเขต ภูเขา สัตว์ สายลม ดวงอาทิตย์ พระจันทร์
อะไรต่อมิอะไรมากมายถูกเรียกขานตามจินตนภาพ
หลายคนศรัทธาต่อความมีตัวตน
บางคนกลับแสวงหาคุณค่าของความว่างเปล่า
ธรรมชาติไม่เคยล้อมกรอบ สร้างอาณาเขต
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า”คน”นั่นแหละ!
ที่คิด ยึดมั่นและครอบครอง

เพียงบางถ้อยคำกลั่นมาจากภายใน…
ในห้วงขณะอารมณ์…คิด เพ้อ พร่ำและล่องลอย
…ไปตามจินตนาการที่มิใช่บทกวี