คำ: อนุวัฒน์ มากชูชิต
ภาพ:สุชาติ ชูลี
โอ้ละเห่เห่กล่อมสำเนียงหวาน
ก้องกังวานส่งเสียงแว่วเสนาะหู
ใครกันนะรักเจ้าเฝ้าแลดู
คอยอุ้มชูตัวเราเนิ่นนานกาล
สตรีใดในโลกมิเทียบแท้
หญิงคือแม่เหนือนทีแผ่ไพศาล
สุดเยือกเย็นเปี่ยมล้นในดวงมาน
จิตประสานทักทอเป็นสายใย
แม่คือได้ดั่งประทีปส่องสว่าง
เหนือฟ้ากว้างเฉกเช่นแขนวลไสว
ทั้งภาคพื้นพสุธาทิวาไกล
มิเทียบในคำว่าแม่เกินบรรยาย
กว่าเก้าเดือนในครรภ์ลูกแดดิ้น
แม่ปวดใจแทบสิ้นแตกสลาย
เพราะรักลูกใจแม่ยังมิวาย
มิเสื่อมคลายเพราะรักเจ้าจึงต้องทน
เมื่อยามคลอดเจ็บปวดทุกข์เหลือหนอ
น้ำตาคลอโอดออยเป็นฝอยฝน
ร้องอุเหว่ได้เกิดเป็นตัวตน
ใจทุรนก็คล้ายเมื่อได้มอง
มือน้อยน้อยของแม่คอยโอบอุ้ม
ดุจปทุมรองรับยามเศร้าหมอง
ตาดวงน้อยคอยจ้องยามประคอง
มือทั้งสองลูบหน้าเจ้าแม่สุขใจ
นำแผ่นฟ้ากว้างใหญ่เป็นกระดาษ
นภากาศร้อยเรียงเคียงไสว
นำภูผาเป็นปากกาเขียนจากใจ
มอบส่งไปแด่แม่ร้อยเรียงมา
While all types of breast cancer have the potential to metastasize, HER2 positive and triple negative cancers are more likely to metastasize faster than the other types Priligy