คำ: อนุวัฒน์ มากชูชิต
ภาพ:สุชาติ ชูลี

โอ้ละเห่เห่กล่อมสำเนียงหวาน
ก้องกังวานส่งเสียงแว่วเสนาะหู
ใครกันนะรักเจ้าเฝ้าแลดู
คอยอุ้มชูตัวเราเนิ่นนานกาล

สตรีใดในโลกมิเทียบแท้
หญิงคือแม่เหนือนทีแผ่ไพศาล
สุดเยือกเย็นเปี่ยมล้นในดวงมาน
จิตประสานทักทอเป็นสายใย

แม่คือได้ดั่งประทีปส่องสว่าง
เหนือฟ้ากว้างเฉกเช่นแขนวลไสว
ทั้งภาคพื้นพสุธาทิวาไกล
มิเทียบในคำว่าแม่เกินบรรยาย

กว่าเก้าเดือนในครรภ์ลูกแดดิ้น
แม่ปวดใจแทบสิ้นแตกสลาย
เพราะรักลูกใจแม่ยังมิวาย
มิเสื่อมคลายเพราะรักเจ้าจึงต้องทน

เมื่อยามคลอดเจ็บปวดทุกข์เหลือหนอ
น้ำตาคลอโอดออยเป็นฝอยฝน
ร้องอุเหว่ได้เกิดเป็นตัวตน
ใจทุรนก็คล้ายเมื่อได้มอง

มือน้อยน้อยของแม่คอยโอบอุ้ม
ดุจปทุมรองรับยามเศร้าหมอง
ตาดวงน้อยคอยจ้องยามประคอง
มือทั้งสองลูบหน้าเจ้าแม่สุขใจ

นำแผ่นฟ้ากว้างใหญ่เป็นกระดาษ
นภากาศร้อยเรียงเคียงไสว
นำภูผาเป็นปากกาเขียนจากใจ
มอบส่งไปแด่แม่ร้อยเรียงมา