บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

กล่องข้อความโชว์หน้าจอมือถือ ย้ำเตือนให้รับรู้ว่าวันนี้ครบรอบวันเกิดของเพื่อนคนใดคนหนึ่ง คู่รักหวานแหวว โชว์ภาพสวีท จนตาร้อนผ่าว โลกทุกวันนี้เชื่อมโยงเราไว้ด้วยหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ไม่จำกัดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนเราสามรถมาส่งสารถึงกัน ทว่าน่าเสียดายคือเราแทบไม่ให้ความสำคัญของคนใกล้ตัวเพราะมัวคิดถึงคนห่างไกล

นึกถึงคนรุ่นปู่ย่าตายายในสมัยก่อน กว่าจะได้เจอะเจอ กว่าจะได้พุดคุย ต้องเดินฝ่าดงป่า ที่มีสัตว์ร้ายชุกชุม จากจังหวัดหนึ่งไปอีกจังหวัด ระยะเวลา ร่วมเดือนกว่าจะถึงจุดหมาย การมาถึงของจดหมายจากใครสักคนมันทำให้หัวใจพองโต อ่านแล้วอ่านอีกเป็นสมบัติส่วนตัวที่ล้ำค่า ซ่อนเก็บไว้ใต้หมอน แม้ยามนอน ขอให้ได้ฝันถึง…ตัวอักษรยังตราตรึง คงรำพึงอยู่ในฝันอันรื่นรมย์

ย้อนไกลกว่านั้น สายน้ำให้กำเนิดแหล่งอารยธรรม ทฤษฎีเก่าถูก ข้อมูลใหม่จากแนวความคิดสายพันธุ์ ของสิ่งมีชีวิตที่เลี้ยงลูกด้วยนม ต้นกำเนิดแถบทวีป แอฟริกา สู่ยุโรป และมาถึงเอเชีย มันไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว เมื่อกาลเวลาคือกุญแจไขประตูสู่ความจริงอีกด้าน ตั้งแต่การค้นพบนุษย์ ปักกิ่ง ยิ่งฉงนเมื่อมีการขุดค้นที่”แหล่งอารยธรรมบ้านเชียง” จนมีข้อสรุปใหม่ๆว่า แหล่งการเพาะปลูกแรกเริ่มอาจเกิดจะขึ้นในเมืองไทย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้(อุษาคเนย์) ซึ่งเป็นแหล่งอารยธรรมสำคัญ การอพยพทางน้ำของชาวอเชียอาคเนย์ ปลายยุคน้ำแข็ง

…และสายน้ำคือสะพานเชื่อมโยงผู้คนให้ติดต่อสื่อสาร อพยพย้ายถิ่นฐาน ค้าขาย แสวงหาอาณานิคม ใต้ผืนแผ่นฟ้า สุดหล้ามหาสมุทร ไม่ใช่อุปสรรค เมื่อการเดินทางข้ามพรมแดน ข้ามมหาสมุทรนั้นเชื่อมโยงโลกเข้าด้วยกัน

เฉกเช่นเดียวกับความคิดอาจเชื่อมโยงเราถึงกันได้ แต่มันเป็นแค่เพียง สัมผัสด้วยความรู้สึก อาจติดต่อสื่อสาร มองเห็นหน้าตา ได้ยินเสียง เห็นชีวิตความเป็นอยู่อีกฟากฝั่ง หากว่าสิ่งที่ขาดหายสัมผัสทางกาย ด้วยการ”โอบ กอด “ถ่ายทอดความรู้สึก ทุกๆ วัน มีโอกาสได้ค้นพบ บางสิ่งที่ไม่คุ้นเคย หากเงยหน้ามองกัน เราจะเห็นสัมพันธภาพ ผ่านรอยยิ้ม คำทักทาย หญิงชรานางหนึ่งอาศัยในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง ทีวีคือเพื่อน อยากหัวเราะ  ก็คลิ๊กดูช่อง คอมมอนดี้ อยากหรรษาผ่านละคร พ่อพระเอกในดวงใจ มีซิกแพคก็เปลี่ยนช่องยอดฮิต วันพระงานบุญ ประเพณี พลอยโมทนาสาธุ กายไปไม่ได้แต่ใจไปถึง ผ่านหน้าจอทีวี…

“ยายมีกล่องเพลง ประจำตัว ดูโน่นสิ พูดพลางนางชี้นิ้วไปยังจานข้าว ที่มีฝูงนกลงมาจิกกิน ส่งเสียงร้องจ่อกแจ่กจอแจ แม้จะไม่รู้ว่าพวกมันกำลังพูดอะไร แต่เราก็เพลิดเพลินจำเริญใจแม้ไม่มีใครฉันก็อยู่ได้เพราะฉันมีเพื่อนรอบๆ ตัว.