สัมผัส

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

เลื่อนเม้าท์ลากลูกศรไปยังโฟลเดอร์
ดับเบิ้ลคลิ๊กเพื่อหาภาพ-ภาพที่ฉันอยากนำมาใช้ประกอบคำ
ที่นี่ ที่นั่น ที่โน่น ที่-ที่ฉันเคยย่ำไป
ล้วนแล้วแต่มีบันทึกภาพคุณค่าและความหมาย
แต่มิอาจสัมผัสได้ ในห้วงเวลานี้
คงต้องใช้เวลาค้นหาอีกสักพัก
ระหว่างนั้นฉันค่อยคิดค่อยนึกคำมาประสม

ภาพใดหนอพอจะนำมาบอกเล่า
สะท้อนเรื่องราวอารมณ์ความรู้สึก
ดึงบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งแห่งสำนึก
ปล่อยจินตภาพผสานถ้อยคำ

แล้วฉันก็ค้นพบภาพสัมผัสถึงความงดงาม
ระหว่างคน กับสัตว์ใหญ่ที่เรียกขานกันว่า “ช้าง”
เคยยิ่งใหญ่ เคยได้รับการกราบไว้ยกย่องบูชา
จากการกู้ชาติและเคยเป็นสินค้าส่องออก

มันเคยใช้แรงกาย หยาดเหงื่อแลกอาหาร-ความรัก
ล่วงสู่ยุคเครื่องจักรกลช้างตกงาน
ครั้นผู้คนไร้ผืนดินถิ่นฐานไร้ที่ทำกิน
ต่างอ้างสิทธิ ปักกั้นอาณาเขต ด้วยเสาไฟ้ฟ้า
บ้างอ้างเกินเยียวยา หมดความอดทนจนต้องใช้ยาเบื่อ

ฉันสะท้อนใจในทุกครั้งที่เห็นมันเดินเตร็ดเตร่
ชูงวง ส่ายหาง ส่งเสียงแปร๊น!
เรียกหาผู้คน-ใจดี
ชุบชีวีทั้งควานและช้างด้วย-กล้วย อ้อยและลอดท้องเพื่อความศิริมงคล
แต่ภาพที่ฉันรู้สึกได้ว่า…ถึงเวลาที่จะนำมาใช้เพื่อเล่าขาน
เลือกภาพนี้มาประสมคำ…
ฉันสัมผัสได้-ถึงมิตรภาพ
เพราะว่า…ฉัน “สัมผัส” ได้
ถึงความรักระหว่างคนกับช้าง.