สมบัติท้าวอู่ทอง

เรื่องเล่ามุขปาฐะที่ถ่ายทอดผ่านถ้อยคำบอกเล่าต่อ ๆ กันมา อาจมีเค้ามีของความจริงและข้อถกเถียงระหว่างเรื่อเล่าของวีรบุรุษท้องถิ่นที่อาจจะเป็นบุคคลเดียวกันกับพระเจ้าอู่ทองผู้สถาปนาพระนครกรุงศรีอยุธยาฯ ก็เป็นเรื่องสมมุติฐานของแต่ละฝ่ายหลายปีก่อนผมตระเวณขับรถเล่นชมเมืองปทุมธานีวัดแห่งนี้ยังดูรกร้าง อุโบสถหลังเก่ายังคงสภาพดี ผ่านไปสิบกว่าปีผนังพระอุโบสถเอียง หักพังจนทางวัดต้องสร้างหลังคา และโครงสร้างไว้ค้ำยัน ไม่ว่าทรัพย์สมบัติที่ท้าวอู่ทองถูกซ่อนไว้จะมีจริงหรือไม่? เป็ดเงินเป็ดทองที่ว่ายน้ำเล่นตามคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่จะเป็นเรื่องอภินิหารอย่างไร? หากแต่การเดินทางของกวีเอกแห่งสยามประเทศได้จดจารเอาไว้ถึง…เรื่องราวจากปากสู่ปากเป็นความรู้ที่เล่าต่อกันมา….ถ่ายทอดผ่านนิราศเจ้าฟ้า

พอเลยนาคบากหน้าถึงสามโคก
เป็นคำโลกสมมุติสุดสงสัย
ถามบิดาท่านว่าผู้เฒ่าท่านเล่าไว้
ว่าเท้าไทพระอู่ทองเธอกองทรัพย์

หวังไว้ให้ประชาเป็นค่าจ้าง
ด้วยจะสร้างบ้านเมืองเครื่องประดับ
พอห่ากินสิ้นบุญไปสูญลับ
ทองก็กลับกลายสิ้นเป็นดินแดง…

ตำนานท้าวอู่ทอง พระเจ้าอู่ทอง เป็ดเงินเป็ดทองจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่?
หากแต่เรื่องราวที่น่าจะมีเค้ามูลความจริง เมื่อมีการขุด ค้น พบเศษถ้วยกระเบื้องเคลือบ ข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวัน ว่ากันว่าถ้วยเหล่าน้ันมาจากเมืองฟู้เจี้ยน มีอายุยุคสมัยราชวงศ์หงวน เครื่องถ้วยสุโขทัยและภาชนะจากเตาบางปูน

แม้ปทุมธานีจะเป็นเมืองทางผ่าน หากแต่ความสำคัญในฐานะของเมืองลูก เมืองบริวารในปัจจุบันกรุงรัตนโกสินทร์ เมืองบริวารเมื่อครั้งพระนครกรุงศรีอยุธยารุ่งเรือง และเมืองลูกที่อยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกับ ‘อโยธยาศรีรามเทพนคร’ที่สร้างในสมัยพระเจ้าอู่ทอง อดีตผ่านไปแล้ว ปัจจุบันคือปัจจุบันที่เป็นอยู่ อนาคตคือวันข้างหน้าทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนไปตามธรรมดา …

เอ้า…อยู่นิ่ง ๆ เพื่อนยากขออีกภาพสุดท้าย แหงนมองฟ้า เหลียวซ้ายแลขวา ใช่…อย่างนั้น


อ้างอิง: หนังสือ ลุ่มแม่นำเจ้าพระยา รากเหง้าสยามประเทศ
มูลนิธิเล็ก-ประไพวิริยะพันธุ์
ศรีศักร วัลลิโภดม, วลัยลักษณ์ ทรงศิริ