ศูนย์กลาง

มนุษย์เรารู้สึกกันอยู่ตามธรรมดา แต่ฝ่าย”ด้านหน้าม่าน”
ไม่มีใครเคยเข้าไปดู “ด้านหลังม่าน”และไม่เคยนึกว่ามี
จึงสำคัญอยู่เสียเองตามธรรมชาติว่า
อะไร ๆ มีเพียงเท่านี้ ยึดถือเอา
ทั้งกายและใจรวมกันเป็นตัวเรา
มีใจเป็นศูนย์กลาง
เรียกให้แคบเข้าอีกหน่อยว่า “จิต”
ไม่มีอะไรนอกหรือมากไปกว่าตัวเรา
การยึดถือตัวเราจึงกลายเป็นสัญชาตญานที่สนิทที่สุด


พุทธทาส ภิกขุ
บางวรรคตอนจาก : ใจความแห่งอนัตตาของพระพุทธเจ้า
หนังสือ;อนัตตาของพระพุทธเจ้า
สำนักพิมพ์ธรรมสภา