วันวานเมื่อกาลครั้งหนึ่ง…ปิล็อกคี่ ๒

 เปาะ เปาะ เปาะ”เสียงเม็ดฝนหล่นกระทบหลังคา นานจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าในวันวานผมเคยอาาศัยซุกหัวนอนอยู่ในกระท่อมหลังคามุงจาก แต่หลังคาที่บ้านของสุวิทย์นั้นเป็นทำมาจาก ใบค้อ(ภาคเหนือ,ประจวบคีรีขันธ์),ก๊อแล่(เชียงใหม่),ทอ(กระเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน),นางกลางแจ๊ะ,มะก๊อซ่วม, มะก๊อแดง(ภาคเหนือ),โล้ล่ะ,หลู่หล่า(กระเหรี่ยง แม่ฮ่องสอน),สิเหรง(ปัตตานี)จะชื่ออะไรก็ตามเถอะหากแต่มันคือวัสดุที่ทำมาจากธรรมชาติ 

     กลิ่นไก่บ้านต้มตะใคร้ ใส่ขมิ้นหอมโชยแตะจมูกกระตุกต่อมความหิวเพิ่มขึ้นมาอีกระดับ เรียกได้ว่าตอนนี้เห็นช้างตัวเท่ามดตะปบกินไม่เหลือซาก   ดีหน่อยก็ตรงที่มีสับปะรดรสชาติหวานอมเปรี้ยวจากริมระเบียงบ้าน นั่งมองถังน้ำที่รองรับเม็ดฝนจากหลังคา ไหลรวมสู่รางน้ำที่มีถังรองรับ  สัมผัสถึงความเย็นฉ่ำของน้ำฝน แต่…จะอาบน้ำกันอย่างไรดี? เมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกชื้นมีเพียงชุดเดียว บิดแล้วบิดอีกก็ไม่มีทีว่าจะแห้ง

       คนเรามักจะรู้คุณค่า อะไรสักอย่างเมื่อมันขาดหาย ในห้วงอารมณ์นี้ แม้นจะมีเสื้อผ้าขาดวิ่นมีกลิ่นตุๆ นิดๆ แต่ไม่เปียก ผมก็ยอมที่จะหยิบขึ้นมาห่อคลุมกาย แต่ในความเป็นจริงคือ…ไม่มี

นึกถึงเรื่องราวระหว่างทาง เวลา  ๑๗.๐๐น. ดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้า  เราเดินลุยน้ำข้ามคลองเพื่อมุ่งหน้ามากระท่อมหลังนี้  ฝ่าสายฝนและตะกายขึ้นเนินหนทางที่ลื่นไถล ลาดสูงและดิ่งชัน ไม่อยากจะบอกว่าหนึ่งในคณะอายุท่านถึงเลขเจ็ดสิบ ไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากท่านเกิดหกล้ม หรือได้รับผลกระทบหลังเดินทางจะเป็นเช่นไร?  ในขณะที่ผู้ชำนาญเส้นทางอย่างพ่อของสุวิทย์และตัวสุวิทย์เองก็ต้องค่อยช่วยพยุงฉุดดึงกันไปตลอดทาง

       เดินมาถึงเนินเขาลูกที่สาม เกิดคำถามภายในใจ ไหนพ่อสุวิทย์บอกว่า “ก้ายๆ แค่ครึ่งซั่วโมง ทางเดินซะบาย” เราก็ได้แต่บ่นในใจไกลอิ๊บหาย บอกมาได้แค่ ๓๐ นาที เสียงหายใจกึกก้องอยู่ในหัว ดวงดาวระยิบระยับพราวยามหลับตา 

     “ไม่ได้”…ผมบอกกับตัวเอง ยิ่งลืมตาขึ้นมาเห็นภาพของชายวัย ๗๐ กับอีกท่านวัยใกล้ ๖๐ ฤดูยังคงเดินตามหลังมา กว่าจะมานั่งอยู่ ณ ชานเรือนแห่งนี้สำหรับผมแล้วถือได้ว่าเป็นครั้งหนึ่งของประสบการณ์ชีวิต และคงมีไม่กี่ครั้งหรอกที่เราจะได้ทดสอบสภาพร่างกายและจิตใจของตัวเองเอง คงไม่บ่อยนักที่จะมีโอกาสได้สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดียวตะลุยเจ็ดย่านน้ำ…

      ราวกับเสียงจากสวรรค์ เมื่อภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือกระท่อมของสุวิทย์…โอว์…แล้วเราก็มาถึงจุดหมายแต่มองไปทางใด จากจุดที่สูงที่สุดมีต้นไม้สูงเพียงไม่กี่ต้นที่สูงโดดเด่น  หันกลับมาที่ผืนป่าด้านหลัง ยังคงเห็นภาพป่าที่ยังสมบูรณ์ กระนั้นก็เถอะ…ผมก็ยังคงเก็บคำถามนั้นไว้อยู่ในใจ ไก่บ้านต้มตะใคร้ นำพริกกะเหรี่ยงกับผักสดบ้าน ๆ หน่อไม้ต้ม ถูกนำมาวางอยู่ตรงหน้า ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่างคนต่างตักข้าวกินด้วยความหิว…