365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
ยินเสียงเด็กน้อยที่ตะเบ็งแข่งกันร้องท่วงทำนองบทเพลงชาติ โดยเฉพาะท่อนสุดท้ายที่เน้นย้ำถึงพลังแห่งความรักและความสามัคคี อันจะนำไปสู่การหลอมรวมเป็นชนชาติที่รักอิสระ ชีวิตวัยเยาว์นั้นขับเคลื่อนไปด้วยความซื่อ สดใสและบริสุทธิ์ โลกแม้จะกว้างใหญ่ไพศาล หากกล่อมเกลาไว้ด้วยความร่าเริง ปลาสนาการจากเล่ห์เพทุบาย
พวกเขาปลุกผมตื่นจากความฝัน…
ในฝันเหมือนขับรถฝ่าความมืดท่ามกลางสายฝนเทกระหน่ำและลมพายุที่พัดโถมต้นไม้ใหญ่จนหักขวางทาง ไม่…มันไม่ใช่ภาพฝันหากแต่คือความจริง จากปากคลองอนุศาสนนันท์ ผมเหยียบคันเร่งรถคู่ใจผ่านหลักกิโลเมตร หลักแล้วหลักเล่าที่บอกระยะทางใกล้เข้ามา ถึงแม้ว่าตัวเลขโดยรวมนั้นยังห่างไกลร่วม ๓๐๐ กว่ากิโลเมตร
ระหว่างครุ่นคิดถึงที่ซุกหัวนอน ไม่ได้จองล่วงหน้า ในขณะน้ำย่อยในกระเพาะส่งเสียงครวญคราง หมายใจว่าจะหาที่หลับนอนได้ก่อนแล้วค่อยหาอะไรใส่ท้อง รถแล่นผ่านตัวจังหวัดตาก ผมขับรถตามป้ายบอกทางไปเขื่อนภูมิพล นึกไปก็อดด่าตัวเองเสียไม่ได้ “บ้า…เอ็งมันบ้า ! ขับรถมาคนเดียวไกลขนาดนี้เชียวรึ !?” อย่างไรก็ตามนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่ท้าทาย บางครั้งการไปไหนเพียงลำพัง ได้พูดคุย ได้ทะเลาะและถกเถียงกับตัวเองยังดีกว่าทะเลาะกับคนอื่นเป็นไหน ๆ
ฝนไม่มีทีท่าจะหยุดตก สองข้างทางมืดสนิทแสงไฟหน้ารถส่องให้เห็นตัวเลขบนหลักกิโลเมตรเหลืออีกไม่ไกลก็จะถึงจุดหมาย รู้สึกเหมือนกำลังจะเข้าเส้นชัย ทว่าอารมณ์ฟูฟ่องกลับแฟ่บลง “พนักงานลงทะเบียนกลับบ้านกันหมดแล้วครับ” คุณพี่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดพลางพลิกข้อมือดูเข็มนาฬิกาบอก
“พี่มาช้าไป ๑๕ นาที ต้องย้อนกลับไปที่บ้านตากอีกประมาณ ๒๕ กิโลเมตร” คนตอบส่งยิ้ม ในขณะที่ผมยังสับสนจะเอาไงต่อดี หวังพึ่งแอฟนำทางกูเกิ้ลกลับพาเข้าพงหญ้าป่ารก หลงทาง ครั้นมองหาผู้คนละแวกนั้นก็ดูเหมือนว่าสายไปเสียแล้ว เพราะแต่ละบ้านต่างปิดไฟเข้านอนคลุมโปงหลับอุตุ โชคยังดีที่เห็นป้ายชุมชนบ้านตากซึ่งหมายถึงผมมีที่ให้ซุกหัวนอนและฝากท้องไว้กับขนมปัง แซนด์วิชที่ร้านสะดวกซื้อในตลาด แล้วราตรีก็ล่วงผ่านพ้นไป…
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอีกครั้ง เสียงคุณครูบอกให้เหล่าเด็กน้อยวิ่งหลบเข้าไปในห้องเรียนขณะที่ผมนั่งละเมียดจิบกาแฟ…ข้าวต้มยามเช้า
“วัดพระบรมธาตุบ้านตาก” อยู่ที่ ต.เกาะตะเภา อ.บ้านตาก จ.ตาก ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำปิง เดิมวัดแห่งนี้เป็นเมืองตากเก่า ก่อนจะย้ายตัวเมืองไปอยู่ที่ ต.ระแหง ตัวเมืองตากในปัจจุบัน ห่างไปทางทิศใต้ประมาณ ๓๐ กิโลเมตร มีตำนานพระนางจามเทวี ล่องเรือเสด็จไปเมืองลำพูน หยุดพักบริเวณแห่งนี้ พบว่าเป็นเมืองร้าง จึงสั่งให้มีการฟื้นฟูบูรณะเมืองแห่งนี้ จนกลายเป็นชุมชนเมืองตาก วัดพระบรมธาตุบ้านตาก ยังปรากฏในศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง ที่ทรงกระทำยุทธหัตถี ชนะศึกเจ้าเมืองฉอด บนเนินเขาใกล้กับพระบรมธาตุ ประมาณ ๕๐๐ เมตร
