ริมฝั่งแม่เจ้าพระยา

ใครบางคนอาจบอกว่าพระเจ้ายังเมตตา แต่สำหรับเขา-เขาไม่เชื่อในพระเจ้า ไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ สำหรับเขามนุษย์คือผู้คิดเรื่องพระเจ้าขึ้นมา และไม่ใช่พระเจ้าที่เป็นผู้สร้างมนุษย์ “

ไอแดดที่ร้อนระอุยามบ่าย สายลมพัดข้ามแม่น้ำเจ้าหอบความร้อนรุ่มออกไปบ้าง แม้ภายนอกแช่มชื่น หากภายในจิตใจนั้นครุ่นคิดหลากหลาย เรื่องราว ซึ่งล้วนแล้วต้องใช้สติ แยกแยะ อะไรที่ควรปล่อยวางก็ควรปล่อย อะไรที่จำต้องใช้เวลาเพื่อลืมเลือนก็ค่อย ๆ ปล่อยวาง…

สองเท้าย่ำไปบนแผ่นไม้กระดานเก่า ๆ ตลาดร้อยปีที่เคยคับคั่งกลับร้างผู้คน ในวันที่อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปสู่วิถีชีวิตใหม่ เราต่างถูกคุมขังให้อยู่กับบ้านหลากหลายกิจกรรมที่ห่างหาย นั่งดูหนัง ฟังเพลง ทำกับข้าว สวมใส่หน้ากากทุกครั้งที่ย่างเท้าก้าวออกจากประตูบ้าน

รู้สึกหดหู่กับรายงานสถิติจำนวนผู้ติดเชื้อและการจากไปของเหล่าเพื่อนมนุษย์ ทว่ามีบางสิ่งที่รออยู่… คืออีกหนึ่งบททดสอบถึงความเข้มแข็งของสภาวะจิต เมื่อโลกปั่นป่วนไปด้วยวิกฤต มิพักต้องพูดถึงเรื่องเศรษฐกิจการค้าขาย เมื่อมองไปข้างหน้าหนี้สินพะรุงพะรัง ค่าใช้จ่าย ในการดำรงชีวิตประจำวัน …ทั้งการจัดตั้งรัฐบาลยังคงอยู่ในช่วงต่อรอง

บ้านไม้หลังเก่าริมท่าน้ำแผ่นไม้กระดานบางแผ่นหลุดออกจนมองเห็นข้าวของกระจัดกระจาย ที่เคยมีกลับถูกทิ้งร้างและห่างหายจากผู้คน ลมอะไรกันหนอที่พัดพาให้มาที่นี่ ลมร้อนจากภายนอกหรือภายในจิตใจที่นำพา…

“อย่าคิดสั้นนะพ่อหนุ่ม!” แม่ค้าร้านขายของชำริมท่าน้ำตลาดเก่าร้องเตือน แม้จะรู้สึกขำกับถ้อยคำประโยคนี้ แต่เมื่อคิดอีกด้านของความเป็นจริง คนเราย่อมมีอารมณ์ชั่ววูบที่เคยคิดเช่นนี้

ไม่มีความทุกข์ทรมาณ ย่อมจะไม่เข้าใจมนุษย์และรักมนุษย์ด้วยกัน ไม่ผ่านพ้นเสี้ยววินาทีชีวิต เราก็คงไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของการมีอยู่ มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าหากค้นพบว่าตื่นขึ้นมาร่างกายถูกพันธนาการไว้ด้วยสายยางให้น้ำเกลือ สูดลมหายใจทางปากและดูดซับอาหารผ่านทางจมูก สองมือถูกรัดตรึงไว้กับขอบเตียง 

เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้เป็นผู้บริหารระดับของนิตยสารชื่อดัง แต่แล้ว…ในค่ำวันหนึ่งขณะนั่งรถประจำตำแหน่งเพื่อรับลูกน้อยไปดูละคร ซึ่งปลายทางคือโรงมหรสพ ทว่าสายตาของเขาพร่ามัว เหงื่อแตกพลั่ก จนต้องจอดรถริมไหล่ทาง เวลาผ่านไปร่วม ๒๐ กว่าวันกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ผ้าม่านถูกแหวกออกแสงตะวันสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เขาลืมตาตื่นมาอีกครั้งและค้นพบว่า

..ทุกสัดส่วนของร่างกายไม่ไหวติง เปลือกตาข้างขวาเบิกค้างต้องใช้ ผ้าก๊อซ ปิด มันเป็นวันหฤโหดที่เขาต้องรับรู้ข่าวร้าย เส้นโลหิตเส้นหนึ่งในก้านสมองแตก และขวางการควบคุมติดต่อจากสมองถึงอวัยวะอื่น ๆ ในร่างกาย เขาเคลื่อนไหวศีรษะได้เล็กน้อย กะพริบตาซ้ายได้ ส่งเสียงอือตอบรับได้บ้าง ส่วนที่เหลือเป็นอัมพาตทั้งหมด ซึ่งทางการแพทย์เรียกว่า Locked-in Syndrome  

“ใครบางคนอาจบอกว่าพระเจ้ายังเมตตา แต่สำหรับเขา-เขาไม่เชื่อในพระเจ้า ไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ สำหรับเขามนุษย์คือผู้คิดเรื่องพระเจ้าขึ้นมา และไม่ใช่พระเจ้าที่เป็นผู้สร้างมนุษย์ “