จากลุ่มหลงสู่ปลงปลดในรสรัก
ด้วยตระหนักการให้ใช่ถอยหนี
รักปวงชนล้นหลากมากไมตรี
รักความดีชี้ทิศชีวิตเธอ

รักความดีชี้ทิศชีวิตฉัน
จึงมีกันและกันมั่นเสมอ
ใช่มีเราเพียงเราจึงล้ำเลอ
แต่มีเธอรอบทิศชีวิตเรา

และมีฉันพันหมื่นหยิบยื่นรัก
โลกประจักษ์รักแท้คลุมแผ่เถา
ช่อไมตรีหอมแท้แผ่ร่มเงา
จากรากเหง้าเราผองผุดผ่องรัก

สดุดีชีวิตชนิดนั้น
จึงมีกันและกันมั่นประจักษ์
จึงมีเราจากเราเฝ้าฟูมฟัก
จึงแน่นหนักรักจริงและยิ่งรัก

โชคชัย บัณฑิต’
จากกวีนิพนธ์ “ฝูงนกเหนือวิหาร”