คำ :ปรัชญา พวงเพ็ชร

ทั้งแดดวงยกไว้ให้เธอแล้ว
เธอคือแก้วเก็จมณีอันมีค่า
เป็นน้ำทิพย์ชโลมใจในทุกครา
เป็นหยาดฟ้าลงมาพร่าง ณ กลางใจ

ดุจสังคีตให้สดับคอยขับกล่อม
สิ้นตรมตรอมสิ้นพรึงพรั่นสิ้นหวั่นไหว
ปานมณีจากฟากฟ้าสุราลัย
ส่องสว่างกลางฤทัยที่มืดดำ

เธอคนนั้นคือกลอนกานท์อันหวานซึ้ง
ให้ใจหนึ่งโบยบินสิ้นโศกร่ำ
บำรุงจิตด้วยฉันทลักษณ์อันเลิศล้ำ
สมานแผลด้วยคลังคำที่งดงาม

คราใดทุกข์เลบงระบายก็หายสิ้น
คราใดโศกปานพังภินท์หัวใจหวาม
พลังกลอนก็เชื่อมใจไว้ทุกยาม
จนก้าวข้ามมาได้ในทุกครา

ขอบคุณเจ้าเนื้ออ่อนกลอนกานท์เอ๋ย
ขอบคุณที่ไม่เฉยเมยช่วยรักษา
ขอบคุณที่เคียงข้างร่วมทางมา
ฉันจึงกล้ายกหัวใจให้กับเธอ

ขอบคุณที่ช่วยสร้างฝันร่วมกันมา
ฉันจึงกล้ายกหัวใจให้กลอนกานท์