พอ

๐-สงบพอต่อโมงยามความใคร่ครวญ
เช้าสีนวลบ่ายสีน้ำค่ำสีหนาว
เทือกภูเหมือนอ้อมกอดที่ทอดยาว
ลมไหววู่กรูกราวแดดพราวดวง

ที่สายน้ำไหลเนื่องอยู่เบื้องหน้า
ที่เมฆฟ้าละลานข้ามผ่านห้วง
ที่ทุ่งหญ้าน้ำค้างยังคงยวง
ที่นกปวงขับขานกังวานวัน

ท่ามมวลไม้หยั่งหยัดผลัดฤดู
เวียนมาสู่โถมซัดพลางคัดสรร
ทั้งเติมแต่งแหว่งเว้าและเฉางัน
ฝ่าขวางกั้นรันทดอย่างอดทน

สงบนั้นพอเพียงหล่อเลี้ยงใจ
ท่ามหมองไหม้ไหลบ่าโกลาหล
ทุกขณะขุดพรวนสวนในตน
ผลิดอกผลแด่ชีวิตจิตวิญญาณ…