บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

อา…ตะวันชิงพลบไปเสียแล้ว 
ยังมีพันธะอีกมากมายที่ค้างคา 
และการจางหายของสิ่งหนึ่ง 
เป็นของรัก ของหวง และสร้างความทุกข์ รวดร้าวจิตใจสักปานใด 
สูดดมกลิ่นไอดินระเหยจากผืนดินอันชุ่มชื่นของหยาดฝน 
วูบหนึ่งขณะเหม่อมองท้องฟ้ายามสนธยา 
เพ่งมองความงามของธรรมชาติ 
ธรรมชาติไม่มีนัยยะ ไม่แฝงเร้น ซ่อนเล่ห์เพทุบาย
ในขณะ…ฝูงสกุณาแม้หนทางข้างหน้าจะอีกยาวไกล
พวกมันก็ยังโบยบินคืนสู่รัง
และการเดินทางของก้อนเมฆ ที่ล่องลอยในผืนฟ้า
เปลี่ยนแปลง แปรสภาพรูปร่าง
สายลมย่ำค่ำกระซิบผ่านกิ่งใบไม้หลู่ ไกวไปในความมืด
ในความเงียบเหงา อ้างว้าง โดดเดี่ยว 
หากยังมีแสงสว่างจากความรัก ความคิดคำนึง คอยโอบกอดและชุบชีวัน
ก่อนฟ้าจะสางขอให้ข้าหลับฝันถึงความงดงามของชีวิต
เผื่อวันพรุ่งจะลืมตาตื่นสูดลมหายใจ 
ได้ยลความงาม ความดี ที่มีมากกว่าเมื่อวาน…