เขียนโดย แมน คล้ายสุวรรณ

เหมือนละครชีวิตต้องปิดฉาก
ทิ้งเศษซากรอยยิ้มอิ่มใบหน้า
เดินคอตกลงเวทีเพิ่งลีลา
เพื่อฟันฝ่าเรื่องน้ำเน่าเศร้าเหลือทน

จำแลงโลกโศกซมให้สมสุข
พอจะปลุกปลอบขวัญวันหมองหม่น
เพราะเกิดมายังมีหน้าที่คน
หากจำนน แล้วศักดิ์ศรีควรมีฤๅ

หยาดน้ำตาอาจฉายประกายรุ้ง
ให้วันพรุ่งก้าวย่างไปสร้างชื่อ
ในทางกลับถ้าจำจองร้องไห้ฮือ
บั้นปลายคือก้าวย้ำซ้ำที่เดิม

ชีวิตนี้น้อยนัก…เป็นหลักคิด
แต่ชีวิตสำคัญนัก…เป็นหลักเสริม
จึงกระตุ้นเเรงเร้าเข้าต่อเติม
ใจฮึกเหิมเพื่อจะดั้นฝันเป็นจริง

ถอยออกมาตั้งหลัก เถอะสักนิด
ให้รู้ทิศตั้งรับทุกสรรพสิ่ง
ก่อนจะรุกปลุกใจมิไหวติง
ใช้ความนิ่งเป็นน้ำรำงับไฟ

ทีละก้าว ละก้าว แม้หนาวสั่น
ทีละวัน ละวัน แม้หวั่นไหว
ทีละน้อย ละน้อย จงค่อยไป
ทีละใฝ่ ละใฝ่ จงให้เเรง

เป็นละครตอนใหม่ไม่หลงยุค
ระบายสุขนาฏกรรมฉ่ำสีแสง
ผู้เขียนบทคือเราเฝ้าเเจกแจง
พร้อมเปิดม่านการแสดงแห่งลวดลาย

สมกับเป็นภาคต่อที่รอคอย
สมานรอยขื่นขมปมแหน่งหน่าย
สะท้อนคิด สะเทือนขวัญอันแยบคาย
ก่อนปิดฉากสุดท้ายฉายม่านกรรม

ร่วมสังสรรค์ออนไลน์ ร่ายคำบันดาลใจ “No.10”
ในวันอาทิตย์​ที่ 18 ธ.ค. 2564 เวลา 18.00-19.00น.
กิจกรรมจัดผ่าน: Google Meet