365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์ ยิ่งเอื้อมมือไขว่คว้า เจ้าผีเสื้อโบยบิน ห่างไกล หากนิ่งเฉยไว้ มันกลับขยับปีกเข้ามา ชิดใกล้ ธรรมชาติ ความงดงามที่มิได้ปรุงแต่ง ในบางเช้าที่เฝ้ามองภาพวาด ของตัวเอง แม้ไม่ถึงกับเหมือนภาพจริง แต่คำบางคำ หลังจากได้เห็นภาพ ที่ส่งให้ไป "Heal ใจ" ก็ทำให้ยิ้มกรุ้มกริ่ม แม้ความจริงที่ว่า... เจ้าผีเสื้อตัวนั้นมันคงลาจากโลกนี้ไปนานแล้ว เฉกเช่นเดียวกันกับดอกไม้ที่เบ่งบาน คงร่วงโรยกลายเป็นซากปุ๋ย กระนั้นก็เถอะ... ทุก ๆ การผลิบานคือท่วงทำนองแห่งความสุข มิใช่หรือ?
