บางสิ่งที่(ไม่)หล่นหายจากความทรงจำ (๓ )

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

บนเส้นทางหลวงแผ่นดินหมายเลข ๔๑๐ หรือถนนสุชยางค์ ที่ลัดเลาะไปตามทิวเขา มุ่งสู่อำเภอเบตง-อำเภอที่ตั้งอยู่ในอ้อมเขาสันกาลาคีรี ดินแดนที่ว่ากันว่าปลายสุดด้ามขวานประเทศไทยติดกับรัฐเปรัก(ประเทศมาเลเซีย)“เบตง”หรือที่คนในท้องถิ่นเรียกว่า “บือตง”

เป็นอำเภอที่มีขนาดใหญ่ ห่างจากตัวเมืองยะลา ประมาณ ๑๔๐ กิโลเมตร เวลาใกล้เที่ยงวันที่ผมขับรถแล่นผ่านด่านตรวจ บุคคลเข้า-ออกเมืองเบตง เป็นช่วงเหมาะเจาะกับการเติมพลังและอาหารเลื่องชื่อที่ใครไปใครมาก็ต้องหาร้านอาหารที่มี “ไก่เบตง” 

ผมจอดรถหน้าร้านข้าวมันไก่ชื่อดังหลังตระเวณ โชคยังดีที่มาถึงก่อนเวลา  ไม่อย่างนั้นก็คงต้องรอคิวอีกนานเพราะไกด์นำเหล่านักท่องเที่ยวจากเพื่อนบ้าน ทั้งมาเลย์เซีย สิงคโปร์กำลังมายืนออรอคิวลิ้มรสไก่เบตงกันเป็นจำนวนมาก เสียงโหวกเหวกโวยจากกลุ่มลูกค้านักท่องเที่ยวที่มาหลายกลุ่มหลายคน ต่างคนต่างความคิด กว่าจะสรุปกันได้เจ้าของร้านก็พลอยเหนื่อยใจ แต่กลุ่มผมขอเลือกง่าย ๆ  แบบเดียวกันเป็นอันว่าอิ่ม อร่อย จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่บ่อน้ำร้อนที่เคยไปเมื่อครั้งก่อน บังเอิญช่วงนี้ใกล้ฤดูกาลทุเรียนสายพันธุ์โอฉี่และมูซังคิง 

แผงร้านทุเรียนหน้าบ่อน้ำร้อนกับกลุ่มนักท่องเที่ยวเพื่อนบ้านที่ยืนเลือกทุเรียนแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะในร้าน จัดการทุเรียนเสร็จสรรพสั่งเฉาก๊วยมาแก้ร้อนใน…ส่วนกลุ่มผมก็ถือโอกาสลิ้มรสชาติว่าอร่อยสมคำร่ำลือหรือไม่?