บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ขณะสายลมพลิ้วผ่าน
กับโมงยามที่ผ่านไป
คืนวันผันเปลี่ยน 
ฤดูกาลหมุนเวียนวน

บนเส้นทาง
ที่ตรงนั้นเคยมีฉันและเธอ
ณ ตอนนี้เว้นว่างระยะห่าง
ต่างคนต่างทิศทาง
รักจืดจางทิ้งระยะห่างระหว่างเรา
ไม่มีหรอกภาพจำแย่ ๆ ที่จะเก็บไว้ตอกย้ำ
มีแต่เรื่องราวงดงาม
ที่ฉายชัดมิลบเลือน

สายลมพลิ้วสะบัดใบไม้ร่วง
เป็นความจริง 
มิใช่..ลมลวง
มิใช่…ลมปากพร่ำคำ”รัก”
แต่กายกลับเลือนหายจากกัน