ขุนเขาสง่างาม
แม้ปราศจากสิ่งใด ๆ ปกคลุม
เช่นดั่งที่เธอเห็น
ไม่มีแม้จุดเล็กจุดน้อย
ที่คอยโอ้อวดถึงเกียรติยศของตนเอง

ฉันมิปราถนาจะจดจำ
ดอกไม้ที่วางสงบนิ่งอยู่บนตัวเธอ
ในฉากสุดท้ายของกาลเวลา

สิ่งมีค่าคือสถานะแห่งความยิ่งใหญ่
เหมือนน้ำในมหาสมุทรบรรดาสิงห์โตนั้นดื่มน้ำจากบึงด้วยการก้มหัวลงไป

ต้นไม้ที่ล้มลง
หลังการกระหน่ำฟันนับครั้งไม่ถ้วน
ไม่เคยรู้เลยว่า
ด้ามขวานที่ทำให้มันพังพาบ
ทำด้วยไม้จากกิ่งของมันเอง

ฉันยินดีกับการนั่งลงกับพื้น
ด้วย…การทำเช่นนั้น
ไม่เสี่ยงต่อการล้มลง

ความตายสร้างปัญหาให้แก่ทุกคน
แต่คนร่ำรวยมักล้อเล่นกันเสมอ
พวกเขาพูดว่า
พวกเขาตายจากความยากจน

กวี : กฤษณะ ปราศรัย (Krishna Prasai)
แปล : แม่น้ำ แรลลี่
จาก: ราหูอมจันทร์ Vol.23
“ลิงภูเขาและนกกระยางโง่ๆ”
สำนักพิมพ์นาคร