น้ำตาแผ่นดิน

คำ : ชมัยภร แสงกระจ่าง
ภาพ : สุชาติ ชูลี

ค่อยหยดร่วงพร่างพรูลงกรูกราว
เหมือนดวงดาวหล่นมาเป็นห่าฝน
หัวใจร้างว่างเปล่าหนาวทุรน
อกท่วมท้นด้วยรันทดปรากฏการณ์

ลูกคนโน้นนอนตายในถนน
ลูกอีกคนนอนตายอยู่ในบ้าน
ลูกคนนี้สิทุกข์ทรมาน
ลูกคนนั้นเจ็บปานจะขาดใจ

ลูกเล็กเล็กนั่งอิงพิงศพแม่
ลูกแก่แก่ทุรายทุรนเกินทนไหว
ลูกออกนอนนอกบ้านทนกันไป
เต็มห่วงใยเต็มโศกเต็มโลกร้าว

ป่วยเป็นหมื่นตื่นก็ตายหลับก็ตาย
เห็นหลัดหลัดพลัดหายสะเทือนหาว
โอ้ ลูกเอ๋ยขมขื่นมายืนยาว
แม่ส่งดาวมาเป็นฝนในท้นทุกข์

แผ่นดินแม่ร้องไห้ในสายฟ้า
ทุกหยดหยาดน้ำตามาปลอบปลุก
ลูกที่ตายแม่ก็เศร้าเกินเร้ารุก
ลูกที่เป็นก็เจ่าจุกไม่มีกิน

ดวงดาวคือความหวังพลังรัก
แม่ส่งมาปกปักด้วยรักถวิล
ค่อยหยดร่วงพร่างพรูลงสู่ดิน
ล้างมลทินปรับใจให้เต็มพร้อม

พร้อมจะรับพร้อมจะสู้ว่ากูแกร่ง
พร้อมแสดงพร้อมเชิดหน้าเมื่อห่าห้อม
มีสติทุกเวลามารมาล้อม
ไม่ได้ยอมและพร้อมยันทุกวันไป

๔ สิงหาคม ๒๕๖๔