บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเรื่องเล่าความรักระหว่างชายหนุ่มผู้ยึดอาชีพปลูกผักทำสวนกับหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในหมู่บ้าน ทั้งคู่ต่างตกหลุมรักซึ่งกันและกันนับตั้งแต่แรกเจอ ความรักกำลังจะก่อตัวจนสุกหอม เมื่อมีคู่พระคู่นางก็ต้องมีนางร้าย คอยตามราวี ยื้อแย่ง นั่นก็คือหญิงสาวอีกนางผู้ปักใจหลงรักชายหนุ่มคนนั้น แม้ความรักของเธอจะเป็นแค่เพียงรักข้างเดียว ไม่ว่าจะพยายามใช้มารยาหญิงหรือเล่ห์เพทุบายสักเพียงใด หัวใจของชายหนุ่มคนนั้น ก็ไม่มีที่ว่างให้เธอได้เบียดแทรกเข้าไป ในเมื่อเธอเองก็มีหัวใจรักใครสักคนและอยากครอบครองไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม…แม้มันจะผิดศีลธรรม

      ค่ำวันหนึ่งท่ามกลางพายุพัดโหมหระหน่ำ ชายหาปลามองเห็นเงาร่างของคน ๓ คนกำลังยึดยื้อฉุดดึงและแล้วเงานั้นก็เลือนหายไปพร้อมกับลมพายุสงบลง ไม่มีใครรู้ว่าเงานั้นหายไปไหน กระทั่งสามเดือนต่อมา มีต้นไม้ต้นหนึ่งเจริญเติบโตขึ้น ณ บริเวณที่เงาร่างของสามคนหายไป ในยามค่ำคืนจะมีเจ้าแมลงส่องแสงสีทองที่ลำตัวแสงสีทองโบยบินอยู่รอบกิ่งใบและที่โคนของต้นไม้-ต้นนั้นมีรากไม้พัวพันรั้งเอาไว้ คือนิทานปรุงแต่งจากจินตนาการและวิถีดำรงชีวิตของผู้คนสมัยก่อนที่ผูกพันกับสายน้ำ นิทานเรื่องนี้ก็เพื่อบอกเล่าให้คนมองเห็นความงามส่วนหนึ่งกับธรรมชาติโดยใช้ความรักของนายลำพู หญิงหิ่งห้อยและนังโกงกาง ในยุคสมัย ๔ จี ก็มีนิทานที่มีตัวละครคนกลุ่มเล็กๆ ที่มี “อำนาจ”และเมื่อมันถูกควบรวมกับความต้องการจึงเป็นพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว 

     “วิถีชีวิตดั้งเดิมของมนุษย์เรา เกิด มีและเป็นอยู่กับธรรมชาติ-ธรรมชาติที่ไม่ปรุงแต่ง มนุษย์เรามาปรุงแต่งเองแรก ๆ ก็ปรุงแต่งเพียงเล็กน้อยและแล้วก็มากขึ้น ๆ จนธรรมชาติไม่เหมือนเดิม แน่ละมันอาจเปลี่ยนแปลงด้วยตัวมันเอง หากแต่ยังมีมนุษย์บางกลุ่มคอยเร่งเร้า คอยทำลาย และถ้าหากไม่มีใครช่วยกันชลอคนเหล่านั้น สักวันจะไม่เหลืออะไรให้จดจำ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม….”

จากหนังสือเลสาบบ้านเรา ๒๐๐๙.  ให้หวนคิดถึงคำพูดของพี่ชายท่านหนึ่งที่เคารพรัก แม้นเราจะไม่ได้พบกันเป็นเวลาค่อนปี หากผมยังคงติดตามเรื่องราว ภาพถ่ายและการบอกเล่าถึงความอุดมสมบูรณ์ของพรุควนขี้เสียน ในเขตห้ามล่าสัตว์ป่าทะเลน้อย จังหวัดพัทลุง พื้นที่ชุ่มน้ำ (แรมซาร์ไซต์) แห่งแรกของประเทศไทย และเป็นลำดับที่ ๙๔๘ ของโลกหลังประเทศไทยได้เข้าร่วมภาคีอนุสัญญาว่าด้วยพื้นที่ชุ่มน้ำ เมื่อวันที่ ๑๓ พฤษภาคม ๒๕๔๑ ในลำดับที่ ๑๑๐

จะว่าไปในนิทานความรักของนายลำพู หญิงหิ่งห้อยและนังโกงกาง ก็คล้ายกับเหตุการณ์ ณ ปัจจุบันเมื่อนายลำพูและหญิงหิ่งห้อยจับจ้องแต่ทำลายธรรมชาติ ไม่ผิดกระมังหากนังโกงกางจะลุกขึ้นมาขัดขวางและทวงคืนสิทธิในสิ่งที่รักและหวงแหน.