จเด็จ กำจรเดช

มด
ข้าวจะหอมฟุ้งนาในอีกสองเดือน
ผู้ใหญ่บ้านว่า
เสาบ้านจะปักหลุมในสองวัน
ก่ออิฐฉาบปูนให้แข็งแรง
ต้นไม้ปลูกทิ้งไว้สักปีสองปี
ต่อเมื่อมดเริ่มชักแถวเข้าบ้าน
และปลวกเริ่มสร้างทางดินขึ้นมาตามเสา
ชีวิตอาจจะเริ่มตอนนั้น

นก
๑
นกเขาทั้งยี่สิบเอ็ดแบ่งกันไม่ลงตัว
เพื่อนก๊วนนกเขาต่อของพ่อมีเจ็ด
แม่ถามว่าใครอยู่ด้วยในวันที่มันเป็นลมตายตอนนกป่ากำลังร่อนหากรงต่อ
ส่ายหัวกันหมดคน
แม่โยนกรงนกทั้งยี่สิบเกลื่อนลานทราย
ใครเอาก็แย่งไป
เหลือไว้แค่ตัวเดียวที่มันคูรับทุกครั้งที่พ่อขึ้นบ้าน
ถ้าผีมันกลับมาหาหลังจากนี้
กูจะได้รู้ ตั้งแต่มันยังไม่ขึ้นกระได

๒
ไอ้ไข่เล็ก,ขันคูกุกกุกตอนตีห้า
พ่อ นั่นแกกลับมาเยี่ยมใช่ไหม
มาเล่าเรื่องราวอีกฟากมิติ
เออ กูเอง
แกรู้ไหมไม่มีใครไปสวรรค์หรือนรกสักคน
ทุกคนปลูกผักทำไร่อยู่ฟากฝังโน้น
คนที่เคยเอาเปรียบกันก็ยังทำตัวเหมือนเดิม
แกจะไปรู้อะไร
เวลาอยู่ในกระเป๋าเหมือนเบี้ย
จับจ่ายเท่าที่หามาได้
วะ แก ไปเมืองผีไม่นานถึงนิพพาน

๓
ฟ้าแดงมาทางตะวันออก
นกเขาคูสามครั้ง
คนฝั่งโน้นต้องว่ายน้ำกลับไปแล้ว
ไอ้ไข่เล็กจึงยังแขวนหน้าบ้าน
แม่ไม่ได้เฝ้ารอว่ามันจะขันคูนำทางพ่อกลับมา
แค่ได้ยินมันขัน
ก็เหมือนได้ยินเสียงวาดมือวัดน้ำข้ามฝั่งมา

แมว
ทยอยจากไปทีละตัว
เหมือนตอนมันมา
ค่อยๆ หายไปจนลืมเลือนว่ามันมีชื่ออะไรบ้าง
ลืมว่ามันสีอะไรบ้าง
บางทีก็เบื่อที่จะนึกถึง
เรื่องราวช้ำใจก็ด้วย
บาดแผลปวดร้าวก็ด้วย
บางทีก็เบื่อที่จะเจ็บปวด
เบื่อที่จะนึกถึง
แต่มันก็คงค่อยซีดจางหายไป
จนนึกไม่ออกว่ามันเคยมาอยู่กับเราตอนไหน

งู
ยังไม่เคยได้กลิ่นแดดเหงาในฤดูปิดเทอมใหญ่
การเดินทางไกลก็มาถึง
ฝันอยู่นั่นแล้ว
อะไรอีกนะที่ยังไม่เคยสัมผัส
จูบของหญิงสาว
และความมึนงงหลังตื่นจากฝันว่าถูกงูรัด
และแดดเหงาในฤดูปิดเทอมใหญ่นั่นด้วย
แค่นั้นแหละคู่ควรจะฝันถึง
ที่เหลือล้วนเจ็บปวด

หนู
ร้องไห้ทุกวัน
แมวบ้านโน้น
ฝนก็ตกทุกวัน
ยอดไม้ก็แข่งกันแตกใบเขียว
คนที่ไปทำโรงงานวังน้อยกลับมาหรือยัง
เด็กชายที่ไม่ค่อยยิ้มนั่นก็ไปโตในคุก
คืนก่อนจันทร์กระจ่าง
งูคาบหนูตัวหนึ่งผ่านไป
หนูก็ร้องไห้ทุกวัน
ยอดไม้ก็แตกใบ ฝนก็ตก
แมวบ้านโน้นปีนขึ้นหลังคา
นักพนันในงานศพอ้วนพีขึ้นทุกวัน

รัฐบาล
แค่มีหงอกแซมเพิ่ม
ฟันหักและหนังเหี่ยวมากขึ้น
และลูกของพวกเขาก็โต
ทุกปีพวกเขายังยิ้ม
บ่นเรื่องรัฐบาลไล่มาทุกยุคสมัย
ปีนี้มังคุดราคาดี
ปีหน้ายังมาไม่ถึง
เหมือนผมหงอกนี่แหละ
ไม่รู้จะเพิ่มขึ้นอีกเท่าไร
แต่พวกเขายังยิ้ม

ปลวก
ต่อชีวิตปีต่อปี
หายใจตามอุณหภูมิของฤดู
ทะลายฝาบ้านลงให้ปลวกกิน
ฉันเคยฝันถึงอะไรมากมาย
ล้วนแล้วแต่ผิดหวัง
หมอว่าไตคงทำงานได้สักสิบปี
ตับนั้นน่าห่วง
ร่างกายนี้เคยกรำงานหนัก
หมอบอกว่าเจอกันปีหน้า
เก็บหัวใจไว้ให้ดี

ฉันเคยฝันถึงคนและเมืองอื่นๆมากมาย
ล้วนแล้วแต่ไกลเกินไป
บางทีฉันจะเดินไปหาคนมากมายในที่ต่างไป
ย่ำไปตามทางน้ำซึ่งไหลจากตา
เขียนถึงบ้านหรืออะไรพวกนั้นระหว่างก้มมองรอยเท้า
เขียนถึงบ้านที่ปลวกกินหรืออะไรทำนองนั้น
เขียนถึงคนทุกคนที่ตายจาก
ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นทิ้งบ้านให้ปลวกกินเมื่อหลายปีก่อน
เขียนถึงพวกเขาปีต่อปี