บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

บางห้วงยามเกิดคำถามขณะเพ่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
สายลมพัดผ่านมาจนกิ่งและใบไม้หลู่กิ่วพลิ้วไกว
ระหว่างนั้น…มีคำถามอันเกิดจากอารมณ์ที่วูบไหวไปกับสิ่งต่างๆ
บางอย่างหล่นหายรายทางทว่ายังมีเศษอารมณ์คั่งค้างและตกตะกอน
มิตรสหาย  คนรักที่เคยแนบแน่น เว้นระยะทางห่างไกล

ห้วงคำนึงดิ่งลึกอยู่ความเหงาอ้างว้างและคิดถึง
เสียงหัวเราะเงียบหายไปกับสายลม
โลกอันกว้างใหญ่ที่เคยมีกลับโดดเดี่ยวลำพัง 

ว่ากันว่าสัมพันธภาพคือห่วงโซ่ที่เชื่อมโยงถึงความเป็นมนุษย์และการมีอยู่
เม็ดฝนที่หลั่งรดลงมาจากฟากฟ้าลงสู่ดินสู่แอ่งน้ำ 

หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งและไหลลงสู่มหาสมุทรเพื่อระเหิดแห้งล่องลอยไปยังจุดกำเนิด

 จากป่าเขาลำธารแสงแดดสายลม ไอน้ำก้อนเมฆหลอมรวมเป็นก้อนเมฆมากๆเข้า 

ก็แปรสภาพเป็นหยดน้ำที่หลอมรวมสู่ธรรมชาติแห่งวัฏฏะ