ทุ่งพญาเมือง

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

…เห็นรูปปั้นเทวบูชาที่วางอยู่ใต้โคนต้นไม้ คิดไปว่าครั้งหนึ่งท่านเหล่านี้คงเคยได้รับการดูแล ถนุถนอม กราบไหว้บูชาเป็นอย่างดี เวลาผ่านไปจากรุ่งเรืองกลับเสื่อมทรุด ศรัทธาล้าแรง จึงถูกนำมาวางกระจัดกระจายใต้ร่มเงาโคนไม้ คือความจริง…ไม่มีอะไรคงทนและยั่งยืน สิ่งประดิษฐิ์ต่าง ๆ ที่ถูกสร้างจากมือมนุษย์ หรือธรรมชาติย่อมดับสลายเป็นธรรมดา

กาลเวลาเคลื่อนไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง…แต่บางสิ่งบางเรื่องราวรอคอยการค้นพบ สืบสาน และบอกเล่าต่อ ๆ ไป เฉกเช่นเดียวกับใบเสมาหินทรายแดงที่วางอยู่หน้าหอสวดมนต์วัดแห่งนี้ คือหลักฐานที่ถูกนำมาอ้างอิงถึงกาลครั้งหนึ่งว่าเคยมีวัดและชุมชนโบราณตั้งอยู่ ชุมชนที่ว่ากันว่าเป็นชุมชนร่วมสมัยก่อนการสถาปนากรุงศรีอยุธยา ด้วยการยึดโยงบทบันทึกการเดินทางของคนยุคครั้งกระโน้น ผ่านโคลงกำสรวลสมุทรที่กล่าวถึงชุมชนถูกทิ้งให้รกร้าง

จากมาเรือร่นท้ง พญาเมือง 
เมืองเปล่าปลิวใจหาย น่าน้อง
จากมาเยียมาเปลือง อกเปล่า
อกเปล่าว่ายฟ้าร้อง ร่ำหารนหา

ทุกฤดูกาลนำมาซึ่งการหมุนเวียนเปลี่ยนแปรสภาพอากาศ
…ธรรมชาติไม่โหดร้ายจนกลืนกลบลบหายทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ละยุคสมัยย่อมมีความร่วมสมัยที่ถูกทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์ ใบเสมาคือหลักฐานที่จะยืนยันได้ถึงความเชื่อมโยง ณ บริเวณโรงเรียนวัดป่างิ้ว ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เมืองสามโคก ตำนานพระเจ้าสายน้ำผึ้งสร้างเมือง ตำนานท้าวอู่ทองหรือพระเจ้าอู่ทองอพยพผู้คนหนีโรคห่า ซึ่งสัมพันธ์กันกับทุ่งพญาเมือง ทุ่งพระเสด็จ ชุมชนโบราณร่วมสมัยอโธยาศรีรามเทพนคร