คำ : ชิตะวา​ มุนินโท
. . .

ที่ใดมีทุกข์ ที่นั่นมีรัก ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีบทกวี
ที่ใดมีบทกวี ที่นั่นมีสัญญาณชีพ
ที่ใดมีสัญญาณชีพ ที่นั่นมีชีวิต
ที่ใดมีชีวิต ที่นั่นมีจิตวิญญาณ

ที่ใดมีจิตวิญญาณ ที่นั่นมีแรงบันดาลใจ
ที่ใดมีแรงบันดาลใจ ที่นั่นมีเธอ
ที่ใดมีเธอ ที่นั่นมีฉัน ที่ใดมีฉัน ที่นั่นมีเรา
ที่ใดมีเราที่นั่นมีกัน ที่ใดมีกันที่นั่นมีกันและกัน…

อยู่ไม่ใช่เพื่อตาย อยู่อย่างมีความหมาย
ใช้ลมหายใจ เพื่อแบ่งปัน
อยู่เพื่อกันและกัน เพื่อเธอกับฉัน
ให้คืนวัน นั้นสวยงาม

อยู่ท่ามกลางร้างลา แสวงหา
ฉวยคว้ามา แล้วล้าราง
อยู่บนทางที่มี ที่สร้างทำ
โดยรักนำไป พาเราได้เจอ…
เธอคือแมกไม้ ซึ่งสายฝน นั้นปันโปรย
คือสายลมโรย ละอองเกสร อวยพรชีวิต
เธอคือเพื่อนมิตร ติดตรึง คิดถึงเสมอ

คือเธอเป็นเธอ ที่ฉันเจอะเจอ บนโลกเป็นจริง
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในยามอับจน
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในความสับสน
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในโลกโศกตรม
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล…

ชีวิต ยังต้องไป หัวใจ ไหวเต้นตื่น
กลางวัน ยังกลางคืน ล้มแล้วยืน ฝืนฟันฝ่า
ที่ทิศ วิกฤตการณ์ ต้านทาน อาจหาญกล้า
อดทน ผจญชะตา ไม่นานช้า ฟ้าสดใส
ชีพอยู่ ยิ่งดูแล โพยภัยแพร่ แผ่พ้นได้
พิษผอง ป้องปัดไป เป็นรึตาย ไม่ทิ้งกัน

เ ป็ น รึ ต า ย ไ ม่ ทิ้ ง กั น เ ป็ น รึ ต า ย
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในยามอับจน
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในความสับสน
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ในโลกโศกตรม
ไม่ทอดทิ้งขว้างไม่ร้างไกล ไ ม่ จ า ก ไ ป ไ ห น.

#ร่ายคำบันดาลใจ “No.10”