คำ : สิริวตี

ภาพ : สุชาติ ชูลี

บางครั้งฉันหวังไว้และหวังว่า
เมื่อโควิดวันหน้าเสื่อมสลาย
ที่คิดถึงห่างไกลจะใกล้กาย
ที่วาดหวังดังใจหมายได้กอดกัน

ฉันจะนำหัวใจมอบให้เธอ
พร้อมรอยยิ้มพริ้มเสมอและคงมั่น
ฉันจะส่งเสียงรักสักอนันต์​
ให้เท่าความสำคัญ​ของข้างใน

ฉันจมจ่อข้อความล้านข้อมูล​
มีแต่ความอาดูร​เธอเชื่อไหม
คนติดเชื้อ คนป่วยหาย คนตายไป
มียอดเพิ่มขึ้นใหม่ไม่เว้นวรรค

อยากจะร้องเพลงกล่อมให้เธอนอน
อยากให้เธอออดอ้อนนอนหนุนตัก
หากว่าเราไม่ห่างไกลเกินไปนัก
ฉันจะจูบบอกรักสักเป็นร้อย

เราห่างกายห่างกันเช่นวันนี้
รู้ไหมรักที่มีไม่เคยด้อย
ยังเต็มความประสงค์​ยังคงคอย
แม้น้ำตาร่วงผล็อยในบางครั้ง

ฉันมองภาพทุกภาพที่เธอวาด
อีกกระดาษที่เธอเขียนเธอเพียรหวัง
บทกวีชุบ ชำระ ปลุกพลัง
ให้ฉันนั่งพิงใจเหมือนใกล้เธอ

แด่… คนดีที่คิดถึง
เธอนั้นยังเป็นหนึ่งในใจเสมอ
อีกไม่นานโรคคลายจะได้เจอ
ฉันจะโอบกอดเธอเหมือนทุกวัน