“ทางว่าง”

ในวาวระริก
ของน้ำค้างหนาว
ผิวกระจกทะเลสาปวาบไหว

ในยามสางอันยะเยือก
ย่างเท้าของเธอฝากรอย
บนหญ้าไร้คนผ่านย่ำ

ที่นี่ไม่มีใบลักกะลวงร่วงหล่น
ทว่าเมื่อพ้นรอบกาลอันโหดร้าย
วิญญาณอบอุ่นแห่งฤดูศารทยังหวนคืน
เรือน้อยลอยลำกลับสู่ท่าเก่า
พกพาแสงจันทร์ไว้ในประทุน

บทกวี”ทางว่าง”
ติช ฮัท นันท์
เขียนให้ภิกษุณีเจิงคอม ช่วงที่เธอถูกจับขังคุก
ข้อหาพิมพ์และพกพาวรรณกรรมต่อต้านสงคราม

จากคอลัมน์: ดั่งกันและกันติช ฮัท นันท์และเราทุกคน
วีระศักดิ์ จันทร์ส่งแสง
สารคดี : ปีที่ ๓๓ ฉบับที่ ๓๘๙ กรกฎาคม ๒๕๖๐