บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์


ไม่บ่อยนัก...
ที่จะย้อนคืนสู่ทางสายเก่า
ทางซึ่งจะบอกได้ถึงกาลครั้งหนึ่ง
เคยพรากเราจากไออุ่น ถิ่นฐานที่ปลอด
หนทางข้างหน้าอ้างว้างโดดเดี่ยว


ไม่บ่อยนัก
หลับตาเห็นภาพเก่าเก่าในวันนั้น
วัยฝันอันแรงกล้า
ปีกแห่งความหวังนั้นนำพา
สู่ฟ้ากว้างด้วยใจหลงระเริง


บ่อยครั้ง...
เหนื่อยล้าและทดท้อ
ยิ่งบินต่อ ยิ่งไกลห่าง
เหยียดตามองไปในปลายทาง
กลับอ้างว้างโดดเดี่ยว


ไม่บ่อยนัก
ที่จะหวนคืนกลับมา
สู่หนทางจุดเริ่มต้น
แม้คืนวันผันเปลี่ยน
สู่วัยแห่งการเติบโต


ไม่บ่อยนักหรอก!
ที่น้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม
ผ่านฤดูกาลแห่งชีวิต
โลกที่กว้างใหญ่ เวิ้งฟ้าไกล
ไม่มีอะไรให้ท้าทาย
เมื่อความหมายของการมีอยู่
คือลมหายใจตื่นรู้
แลเลือนลับหายไป


บ่อยครั้งที่ขอบคุณ 
ทุก ๆ ก้าวย่ำของตัวเอง
ที่ฟันฝ่าบนเส้นทางชีวิต ไม่ว่าร้ายดีอย่างไร
แม้จะต้องกางปีกบิน
ในโลกที่กว้างใหญ่ 
สับสน ว้าวุ่น ไม่มีแสงส่งใจ
แต่อย่างไรพลังใจ พลังศรัทธาและความหวัง
...ระยะทางที่ผ่านมาบอกให้รู้ว่า
ไม่มีอะไรไกลเกินฝัน 
ก็แค่...สุขใจในทุกทุกอารมณ์รู้สึก
ไม่ว่าทุกข์-สุขล้วนผ่านมาแล้วผ่านไป


ไม่บ่อยนัก
ที่คิดได้...ว่าสุดท้าย
ทางชีวิตก็มีจุดสิ้นสุด.