บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

หากใครผ่านไปผ่านบนถนนทางหลวงสาย ๔๓๓๑ (สายพังงา-ทับปุด) 
ตำบลบ่อแสน อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา ภาพอดีตที่เลือนหายไปพร้อม ๆ 
กับเส้นทางสายฝุ่น เนินดินสูงชันและสะพานไม้ที่ค่อยๆ แปรสภาพเป็นทางลาดยางและสะพานคอนกรีต
ในวัยเยาว์เมื่อครั้งสวมชุดเรียนอนุบาลในโรงเรียนของวัดไสเสียด ช่วงเปิดเทอมจะเป็นฤดูฝนเหล่าเพื่อนร่วมรุ่น-รุ่นพี่
ต่างลื่นไถล ตะกายขึ้นเนินกว่าจะถึงโรงเรียนเนื้อตัว เสื้อผ้าชุดนักเรียนเปรอะไปด้วยดินโคลน
กระนั้นเป็นภาพทรงจำที่ย้ำเตือนให้เห็นค่าของความยากลำบากของเด็กนักเรียนในชนบทที่ปัจจุบันนั้นค่อนข้างจะหาดูได้ยากยิ่ง


ยุคสมัยหนึ่งขุนเขาและป่าดงแนวธรรมชาติที่เป็นตัวอุปสรรคการเดินทางไปตัวจังหวัดพังงานอกจากจะฝ่าดงที่อันตราย
ก็ต้องเดินทางอ้อมและไกล แต่ในสมัยแห่งความรุ่งเรืองไม่มีสิ่งใดขวางกั้นความปราถนาของมนุษย์
จึงเป็นที่มาของถนนทางหลวงสาย ๔๓๓๑ (สายพังงา-ทับปุด) ในปัจจุบัน ย่นระยะทางให้ข้ามผ่านจังหวัดพังงา ไปสู่ภูเก็ตได้อย่างรวดเร็ว


ภาพ :  ขบวนแห่ศพของแม่เฒ่าห้วน ฉิมเรือง(ก่อนผู้เขียนจะเกิด)