บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ถนนสายนั้นที่ว่างเปล่า ไร้ผู้คนร่วมทาง ผ่านไป-ผ่านมา
รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง มองไปสุดสายตาเส้นขอบฟ้านั้นช่างห่างไกลเหลือเกิน หวนคิดถึงบทสนทนาในรถ-ระหว่างเดินทางเราพูดคุยกันหลายเรื่อง แต่ในตอนหนึ่งเราแสดงความคิดเห็น วิเคราะห์จุดเด่น จุดด้อยเพื่อสนับสนุนทัศนคติความชอบ ตัวละคร ในวรรณจีนสามก๊ก
… 

ขงเบ้งถูกยกมาในฐานะผู้หยั่งรู้ดิน ฟ้า มหาสมุทร จิวยี่แม่ทัพใหญ่แห่งเมืองใต้ กวนอู บุรุษผู้ได้รับการยอมว่าเป็นตัวเอกแห่งความสัตย์ซื่อ เดินทางเดียวดายบนหลังม้ากว่าพันลี้ จนอุปรากรจีน “งิ้วสวมหน้ากาก”ที่เรียกกันว่า นัวซี (Nuo Xi หรือ Nuo Opera)  ซึ่งเป็นงิ้วพื้นบ้านที่แพร่หลายในมณฑลยูนนาน (ทางแถบตะวันตกเฉียงใต้ของจีน)นำ“ควบอาชาโดดเดี่ยวพันลี้” มาแสดง

บางคนก็ชอบโจโฉ ในฐานะตัวละครมีไหวพริบ ชอบสุรา นารี ชำนาญในพิชัยสงคราม สติปัญญาและมีความรู้ทางอักษรศาสตร์ ถ้าในแง่ของนักบริหาร ที่เริ่มต้นจากเสมียนอยู่ใต้อาณัติของโจโฉ เติบโตมาเรื่อยๆ จนได้เป็นถึงพระเจ้าแผ่นดิน และสืบทอดมรดกให้กับลูกชายจนสามารถควบรวม แผ่นดินสามก๊กเป็นหนึ่งเดียว “สุมาอี้” แต่ลึกๆ ผมกลับชื่นชอบ ชายชราผู้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ อยู่กับเด็กเลี้ยงกระบือ เป็นเพื่อนกับชีซี ผู้เป็นอาจารย์ ขงเบ้งและบังทอง “สุมาเต๊กโช” เพราะบทสรุปตอนท้ายของตัวละคร ในวรรณกรรมสามก๊ก ต่าง ๆ ที่มีบทบาทหน้าที่และจุดจบอันแสดงให้เห็นถึงความจริงของชีวิต

เล่าปี่กระอักเลือดตายเพราะพ่ายเด็กหนุ่มอย่าง ลกซุน
กวนอูแม้จะได้รับการยอมรับเป็นเทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์ แต่บั้นปลายตายเพราะความอิจฉา เตียวหุย ถูกฆ่าตาย เพราะทำร้ายลูกน้อง
จิวยี่แม่ทัพแห่งแดนใต้กระอักเลือดตาย เพราะจดหมายน้อยจากขงเบ้ง
แม้กระทั่ง ขงเบ้ง ยังต้องใช้เล่ห์กลตราบจนวาระสุดท้าย ปลายทางของสามก๊กจบลง ด้วยการถูกควบรวมเป็นหนึ่งเดียวโดยราชวงศ์สุมาเอี๋ยน

ในความเป็นจริง ไม่ว่าเราชื่นชอบและอยากจะเป็นละครตัวใด เมื่อย้อนกลับมาทบทวนถึงตัวตนที่มา เราต่างเลือกบทแสดงแห่งชีวิตเอาไว้แล้ว ในค่ำคืนหม่นเศร้า เพียงแค่แหงนหน้ามองไปบนฟากฟ้า ชมแสงดวงดาวพร่างพราว วันเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนรู้สึกหวั่นไหวและโหยหา คนเราย่อมมีเหตุผล ต่างคน ต่างมีลีลาชีวิตมี-รัก โลภ โกรธ หลง ที่ไม่ต่างอะไรกับบทบาทของตัวละคร อันเป็นเสมือนกระจกสะท้อนเงาชีวิต
บนเส้นทางสายนั้น-แม้ว่าจะต้อง “ควบอาชาโดดเดี่ยวพันลี้” อาจมีบ้างที่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง มองไปสุดสายตาเส้นขอบฟ้านั้นยังห่างไกล หากไม่ยอมแพ้พ่ายถอดใจ ท้ายที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทาง.