คำ: ธณภัทร เหล่าสุวรรณ์

ภาพ: วชิรกรณ์ สมบูรณ์

โน้นขอบฟ้ากว้างแสนกว้างเส้นทางฝัน
ล้วนอนันต์ด้วยดวงดาวพร่างพราวแสง
ร่วมสะกดความงดงามยามจำแลง
ทั่วทุกแห่งสุกสกาว “ดาวกวี”

โน้นขอบโลก…ไกลแสนไกลแต่ใกล้ชิด
ด้วยดวงจิตมิตรภาพฉาบเฉดสี
เติมเต็มความสดใสให้ราตรี
ทุกดวงนี้เชื่อมแผ่นฟ้ามาสบกัน

ดาวทุกดวงโชติช่วงสีที่แตกต่าง
แต่เส้นทางรวมเป็นหนึ่งซึ่งความฝัน
คือร่วมดับทุกข์ไขในวารวัน
เป็นกำนัลจากกวีที่ส่งมา

ในราตรีมืดแสนมืด…จืดและเศร้า
จึงนำเราบรรจบได้พบหน้า
ฉายความรักจากกวีที่แววตา
ส่งขึ้นฟ้าเป็นดวงดาวพร่างพราวไป

บางค่ำคืนดวงดาวอาจเศร้าล้า
แต่แววตาชาวกวีโลกนี้นั่น…
พร้อมส่งมอบความสุกใสให้แก่กัน
เพื่อสร้างสรรค์ท้องฟ้าให้น่ามอง

โน้นขอบฟ้าที่เคยมืดมิจืดแล้ว
มีดวงแก้วแห่งกวีที่ผุดผ่อง
คือดวงดาวอร่ามแจ้งแสงเรืองรอง
คอยจับจ้องมอบอุ่นไอให้ “กวี”

”