ชนะใจ

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

คนเราก็เหมือนกันแม้ภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่ภายในก็มีสิ่งนุ่มนวลอ่อนไหวคือหัวใจทำหน้าที่สูบฉีดเส้นเลือด ปอดที่ฟอกอากาศตามจังหวะหายใจเข้าออก  ใช่…อากาศไม่สามารถสัมผัสได้ หากมันสามารถทำให้สิ่งมีชีวิต เดิน วิ่ง กิน นอน แพร่พันธุ์คือสิ่งเล็กๆ ที่เรามองข้ามกันไปเอง ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาส่วนหนึ่งนั้น เพื่อสร้างกำลังให้กับตัวเองอีกด้านหนึ่งก็เป็นการส่งผ่านกำลังใจ ให้คนที่หวั่นไหวขาดความเชื่อมั่น จะได้ลุกขึ้นมาต่อสู้  ไม่ว่ายุคใดสมัยใด ย่อมมีความยากลำบากมี อุปสรรค ปัญหาให้ต้องแก้ ฟันฝ่า  

แต่ภาพของเถาวัลย์สามารถเลื้อยดำรงชีวิต บนกำแพงที่แข็งแกร่ง ผมกลับคิดได้เหตุใดกันเล่าจึงยอมจำนน กับกำแพงความคิดของคนอื่นที่หยิบยื่นมาใส่ตัว หากตัดคำว่า”ไม่” เช่น (ไม่)ได้,(ไม่)ถึง,(ไม่)มี,(ไม่)รู้ฯลฯ  เราอาจแสวงหาทางลัด ด้วยการศึกษาเรียนรู้จากผู้ประสบผลสำเร็จ แต่ความเป็นจริงของชีวิตข้อหนึ่งนั้นคือไม่มีทางลัด เพราะทุกๆสิ่งจะบรรลุถึงจุดหมาย ย่อมมาจากตัวเราเองที่มีความเชื่อ มุ่งมั่น สม่ำเสมอและอดทน

“การไต่เขาไปสู่ยอดสูงสุด ต้องเริ่มต้นที่ตีนเขาฉันใด คนที่มีหัวใจนักสู้ย่อมต้องเรียนรู้และกล้าที่จะก้าวเดินฉันนั้น” เรื่องบางเรื่องที่เคยตั้งใจจะทำ  กลับต้องพับแผนการณ์เพราะรับฟังในคำพูด ความคิดของผู้อื่น โดยขาดการกลั่นกรองจากสติปัญญาของตัวเอง จึงทำให้หมดความเชื่อมั่นลงไปได้เหมือนกัน  ทั้งๆ ที่ปัญหาเหล่านั้นเป็นแค่เพียงกำแพงความคิด ที่ขวางกั้น สูดลมหายใจลึกๆ แล้วลุกขึ้นเดินต่อ แค่ตัดคำว่าไม่เราก็…ถึง,ได้,มี,ทำ,รู้ ฯลฯ เพราะหนทางสู่ความสำเร็จนั้น ต้องสู้ ต้องสู้ แม้จะแพ้พ่ายในเกมแต่อย่างน้อยก็ชนะใจตัวเอง.