365daysคำ:นรเศรษฐ์ ทับทิมทอง
ภาพ :ทนงศักดิ์ ทองหยัด
เมื่อเอ่ยถึงความสามัญ…ฉันเห็นแม่
แกเก็บออมถนอมแต่สิ่งข้างหลัง
มิเหลียวมองเบื้องหน้าพะว้าพะวัง
อยู่ในมุมที่หยัดยังทุกครั้งครา
มือกระทำกรำเหงื่อเอื้อหยาดหยด
ใจที่ใสหมดจดรดคุณค่า
เป็นลูกสาวชาวบ้านหลานชาวนา
ด้วยวิธีลีลาหาอยู่กิน
หาบกระบุงกระจาดขึ้นพาดบ่า
แม่จับงานขายค้าประสาถิ่น
หล่อเลี้ยงฝันอันตระการลงลานดิน
ปลูกหน่อรัก ปักชีวิน รินชีวัน
จนฉันเติบโตตามท่ามหมู่มิตร
อาญาสิทธิ์คิดเห็นเป็นของฉัน
หยิ่งผยองจ้องผ่านกาลจำนรรจ์
มิถ่อมตามความดื้อรั้นปั้นตัวตน
กระทั่งถึงวัยหนุ่มอันรุ่มร้อน
พเนจรร่อนเร่เตร็ดเตร่ถนน
ทุ่มอุทิศติดศรัทธาให้บางคน
คลื่นมนุษย์สุดลักล้นฉันอลอึง
ครั้นเมื่อความเหงาหงอยล่องลอยผ่าน
ราวชีวิตจิตวิญญาณบ้านขาดผึง
สะทก สะท้าน สะเทือน เงื่อนติดตรึง
ความคิดถึงขึงครอบรอบดวงตา
ได้แต่ครุ่นคำนึงอย่างซึ้งซับ
สิ่งที่แม่สำทับกับห่วงหา
โอ้ลูกเอ๋ย! ชีวิตนั้นธรรมดา
กรวด ทราย เก็จ เพชรจ้า ค่าแค่มอง
ฉันจึงเขียนความสามัญ…นั้นเพื่อแม่
ด้วยวิถีเก่าแก่ที่แกท่อง
อาจมิใช่บทกวีวรรคสีทอง
แต่ใหม่หมาดหยาดละอองส่องประกาย
อาจมิใช่บทกวีวรรคสีทอง
…แต่แม่คือโลกทั้งผองของลูกชาย…
เกี่ยวกับผู้เขียนโดยสังเขป
นรเศรษฐ์ ทับทิมทอง
อายุ 45 ปี จบคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี หลงรักการอ่านวรรณกรรม เรื่องสั้น บทกวีปัจจุบันเป็นนักจัดสวนอิสระ ยังคงฝึกฝนเขียนบทกวี เรื่องสั้น อย่างต่อเนื่อง มีผลงานได้รับรางวัล และตีพิมพ์ตามสื่อต่าง ๆ บ้างประปราย พอให้กระชุ่มกระชวยต่อแรงใจไฟฝัน
