คำ : ฤทธิเกียรติ ไวบรรเทา

คำว่าแม่ สั้นสั้นสำคัญนัก
เปี่ยมด้วยแรงรักอันยิ่งใหญ่
ฝันถึงตักเคยคุ้นก็อุ่นไอ
บางครั้งแอบร้องไห้ใจคะนึง

อ้อมแขนดุจปุยนุ่นละมุนจิต
เคยเกี่ยวใจใกล้ชิดยังคิดถึง
ด้วยวันวานก่อนเก่าเฝ้ารำพึง
ยังตราตรึงซึ้งใจไม่จืดจาง

ดั่งดอกขาวพราวผลิมะลิหอม
และดอกรักเฝ้าถนอมไม่เหินห่าง
แต่ภาพฝันย้ำเตือนดูเลือนลาง
ยังเคว้งคว้างว่างไหวในตัวเรา

ฟ้าแยกแม่ออกไปไกลลิบลับ
ต้องพลัดพรากอาภัพให้อับเฉา
ไยต้องแยกแผ่นดินจากถิ่นเนา
จนเกิดเป็นปมเศร้าเงาติดตาม

แต่เหตุผลใดใดไม่สำคัญ
ความผูกพันแน่นแฟ้นแทนคำถาม
ด้วยสายใยยึดโยงทุกโมงยาม
ให้ใจกล้าฝ่าข้ามความเลวร้าย

ถึงห่างไกลในโลกกี่ล้านลี้
ความรักนี้เกื้อกูลมิสูญหาย
รักแม่ลูกโอบอุ้มหุ้มใจกาย
ดั่งแม่น้ำทุกสายให้ชุ่มเย็น

ดวงใจแม่มิเคยหยุดสุดจะห่วง
กว่าอะไรทั้งปวงหน่วงทุกข์เข็ญ
บางนิ่งซึมเหม่อเศร้าราวลำเค็ญ
เพียงนึกเห็นภาพหลังเมื่อครั้งเยาว์

สักวันคงได้กอดให้อบอุ่น
หากยังพอเหลือบุญแต่ปางเก่า
ลูกจะคอยโอบฝันช่วยบรรเทา
จะปัดเป่าทุกข์ฤดีให้คลี่คลาย

รักแม่ ประจักษ์ในหัวใจ
รักนี้ ที่ไหนไหนไม่มีขาย
ไม่ต้องใช้ถ้อยคำมาบรรยาย
ก็งดงามในความหมายอย่างแท้จริง

ถึงไม่มีถ้อยคำจะบรรยาย
รักแม่ยังล้นหลายอยู่ในเรา