บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ทะเลกว้าง...
ฉันเหงา และโดดเดี่ยว
มีเพื่อนร่วมทางคือสายลม
เดือนและหมู่ดาวคือเพื่อนคอยปลอบประโลม

คลื่นทะเล
ระลอกแล้วระลอกเล่าโถมซัด
เป็นบททดสอบว่านาวาชีวิตลำนี้จะไปไกลได้แค่ไหน

…ใครบางคนบอกว่าเป็นไปไม่ได้
ในขณะที่ใจฉันบอกกับตัวเอง
เฮ้ย ! ชีวิตคนแค่นี้
มีหนาว มีเปียกปอนและร้อนผ่าว
คนบางคนกำลังทิ่มแทงด้วยความคิดของเขา

…แต่ฉันก็ยังยืนที่จะนำพานาวาลำนี้
ข้ามผ่านห้วงยามแห่งความทุกข์ ทรมาณ
ตราบใดดวงตะวันทอแสง
ไม่ว่า...
ฤดูกาล ใด ๆ ฉันจะนำพาเรือลำนี้สู่ปลายทาง
ไม่ว่า...
คืนวันแห่งความสุข สมหวังจะไร้ซึ่ง
ถ้อยคำเยิน ยอ ชื่นชม
แต่คนที่จะปลอบประโลมและขอบคุณ
…คือตัวฉันเอง