ครูคนนั้น

คำ : นนทพัทธ์ หิรัญเรือง

เหม่อลอย…มือลูบหนังสือเรียน
โลกพลิกเปลี่ยนไปมากหนอ กลางยุคหนาว
วิกฤติต้อนเราอ่อนล้ากว่าทุกคราว
ทั้งยืดยาว…ที่ปัญญาถูกย่ำยี

จะข้ามผ่านมันได้อย่างไรหนอ
เมื่อความมืดทาบทออยู่ทุกที่
ซ้ำเดินห่างทางเก่าเราทุกที
ไกลวิถีจัดเจนเราเป็นมา

เคยอยู่โดย ชอล์ก-กระดาน อ่านเขียนง่าย
จำต้องย้ายการเรียนเปลี่ยนทีท่า
ต้องงกงกเงิ่นเงิ่นหว่างเขี้ยวงา
ต้องคลิกขวาคลิกซ้ายไม่คุ้นเคย

ดั่งยุคดินผลัดหญ้าคนผลัดเหย้า
เพียงนิ่งรับสภาพเอาไร้เอื้อนเอ่ย
ยิ่งครรลอง “ออนไลน์” ไม่คุ้นเลย
เหมือนยิ่งเผยความกลัวลึกตัวตน

“ข้างในนั้นฉันพบครูผู้แพ้พ่าย
ซ่อนกายในฉันมาแต่ต้น
ผู้มิอาจก้าวข้ามความมืดมน
ทั้งมิอาจสอนคน—เป็นครูใคร

ทุกย่างก้าวของเขายังเขลาขลาด
ซ้ำปรามาสผู้ที่มีซึ่งก้าวใหม่
เพียงแค่โลกปรับแปรยังแพ้ใจ
มิต้องพูดถึงเรื่องใหญ่อย่างให้ปัญญา”

ครูคนนั้นต่างพบเจอในเธอในฉัน
จะปล่อยเป็นไปเช่นนั้นหรือวันข้างหน้า?
ก่อนลูกศิษย์ตัวน้อยค่อยคล้อยลา
ต้องหาญกล้าขจัดครูแห่งความกลัว

กล้าก้าวเท้าลงในโลกใบอื่น
สบตากับค่ำคืนที่มืดสลัว
ปณิธานสอนคนสร้างตนตัว
เพรียกบทเพลงเร้าระรัวคุรุวิญญาณ

ดั่งยุคดินผลัดหญ้าคนผลัดเหย้า
เพียงนิ่งรับสภาพเอาไร้เอื้อนเอ่ย
ยิ่งครรลอง “ออนไลน์” ไม่คุ้นเลย
เหมือนยิ่งเผยความกลัวลึกตัวตน

วางนิ้วสัมผัสปุ่มพาวเวอร์
เปิดคอมพิวเตอร์สอนเขียนอ่าน
ชีวิตที่มิใช่เหยื่อของเมื่อวาน
พลันเบิกบานหัวใจยิ้มให้จอ