ขนม(หวัก)แห่งความทรงจำ

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ทุกครั้งที่มีโอกาสได้กลับไปบ้านทานพอ อ.ฉวาง สิ่งที่ลืมไม่ได้นอกจากการขึ้นไปชมวิวเขาศูนย์ก็คือการเดินข้ามทางรถไฟสถานีทานพอ โดยมีเป้าหมายคือร้านขายขนมหวักที่ตั้งอยู่หน้าห้องแถวสามชั้น บริเวณสี่แยกตลาดทานพอแม้ไส้ในจะไม่เหมือนเมื่อก่อนก็คงเป็นเรื่องของต้นทุนที่ต้องสอดคล้องกับราคาเพื่อให้ลูกค้าสามารถซื้อไปรับประทานได้เกือบ ๒๐ ปีที่อดีตนักศึกษาการบัญชีโรงเรียนพณิชยการธนบุรี (ปัจจุบัน-วิทยาลัยพณิชยการธนบุรี)กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดทำงานได้ไม่นานก็ตัดสินใจทำมาค้าขาย “ขนมหวัก” แรกเริ่มเดิมทีต้องใช้เวลาในการเรียนรู้

“เนี่ย! ป้าว่าจะเลิกขายแล้วให้น้องชายขายแทน คุณรู้ไหมป้าต้องตื่นตั้งแต่ตี ๒ บางทีก็ตี ๓ เพื่อเตรียมแป้ง เตรียมไส้ โอ้ย ! แต่ก็อดใจไม่ได้ เห็นลูกค้าวนเวียนมาซื้อมาหา”พูดพลางใช้ตะแกรงช้อนขนมหวักกลับให้สีเท่ากัน ปกติกแล้วผมไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกับเธอมากนัก แต่ในวันนี้ หลังได้ยินคำว่า “เลิกขาย”ผมจึงสั่งขนมหวักร้อน ๆ แกล้มกาแฟสดจากร้านสะดวกซื้อไปพลาง ๆ ระหว่างรอ

 “ป้าใช้แป้งอะไรทำครับ?” 

“งั่นแน่ จะแอบไปทำนะขายนะสิ”เธอยิ้มที่มุมปากในขณะที่มือกำลังง่วนอยู่กับการตักแป้ง ใส่ไส้แล้วลงกระทะ 

“ปกติป้าไม่บอกใครง่าย ๆ หรอกนะ ” ว่าแล้วเธอก็ร่ายยาวสูตรตั้งแต่แป้ง ต้องเตรียมอย่างไร ไส้ต้องทำอย่างไร แม้แต่ขนมหวักเจ้าอื่น ๆ ที่เธอรู้จักก็ยังสำทับให้ไปลิ้มลอง วันต่อมาหลังซื้อหวักใส่บาตรเสร็จ

“เออ! ป้าลืมบอกขั้นตอนการทำน้ำจิ้มไปเนี่ยต้องเริ่มจากทำอย่างนี้นะทำแบบนี้นะ”