ขณะกาครวญ
(ดอกโมกของแม่)

คำ :วิสุทธิ์ ขาวเนียม

ราวหน้าร้อนและเพลงร้องของความรัก
ร่วมทอถักทุกผลิบานส่งสารฝัน
เคี่ยวกลิ่นอายกรุ่นหอมอาบย้อมวัน
อัศจรรย์พร่างพร้อมอาบย้อมวัย

ด้วยเนื้อนามความจริงพุ่มกิ่งแผ่
โมกของแม่บานสู่ฤดูใหม่
เหมือนส่งทอดเชื้อสายลมหายใจ
ข้ามกาลไกลทายท้าเสียงกาครวญ

กุมภาพันธ์กลั่นกรองธาตุของถิ่น
เป็นผีเสื้อกระหยับบินประดับสวน
ยิ่งโมกผลิดอกดาวสีขาวนวล
ยิ่งอบอวลอุ่นไอใจชรา

ทุกฝอยรากความหลังหยัดหยั่งลึก
แตกกิ่งก้านความรู้สึกคะนึงหา
ในน้ำเสียงโมบายริมชายคา
หยาดน้ำตาตื้นตันกลั่นหยาดวาว

มีนาคมกระชั้นชิดชีวิตโลก
ฤดูโมกแย้มคลี่ช่อสีขาว
ฤดูใจของแม่แรเรื่องราว
บนรอยก้าวของลูกในวัยฉกรรจ์

หอมตำนานความรักยิ่งนักแล้ว
เสียงกาแว่วเพียงใดมิไหวหวั่น
โมกของแม่ระบำเช้ากล่าวลาจันทร์
ฟุ้งกลิ่นฝันรับแดดสดในบทกวี

วิสุทธิ์ ขาวเนียม

หนึ่งในกลุ่ม “กวีหน้าราม” มีผลงานรวมเล่มบทกวี ได้แก่ เสียงผีเสื้อ, คนโง่ปลูกดอกไม้, วิหารใบไม้, มรสุมประเทศนี้ยังยาวนาน, อาณานิคมของความเศร้า, กุมภาพันธ์บางทีก็มีฝน, พลัดหลงไปในห้วงเวลาของ นักมายากล ได้รับรางวัลจากเวทีการประกวดต่าง ๆ มากมายทั้งนายอินทร์อะวอร์ด เซเว่นบุ๊คอะวอร์ด พานแว่นฟ้า รวมถึงเข้ารอบรางวัลซีไรต์ 2 สมัย นับเป็นกวีที่ทำงานด้านกวีนิพนธ์อย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ

เขาอยู่กับความเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยในช่วง ๒๐-๓๐ ปีที่ผ่านมา ถึงวันนี้ยังเชื่อว่าการอ่านบทกวีคือ ศิลปะแห่งการขัดเกลาจิตวิญญาณให้ละเอียดอ่อนโยน