365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
หลากหลายถ้อยคำเอ่ยถาม ด้วยความห่วงใย กับการตัดสินใจเดินจากมา บางครั้งเมื่อรู้สึกตัวว่าไม่มีพื้นที่ว่างไว้เติมเต็มในอ่างเดิมๆ ตะกอนอารมณ์ กับสิ่งที่หมักหมม คงไม่ดีกระมัง หากยังย่ำอยู่ ณ…จุดเดิม ถึงเวลาแห่งการเปลี่ยนถ่ายเททิ้งกรอบความคิดเดิม ๆ เพื่อก้าวไปสู่สิ่งใหม่ที่ท้าทาย
“เราอยู่ในโลกมนุษย์ อยู่ในดาราจักร ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนเกื้อกูลซึ่งกันและกัน เพียงหญ้าที่เห็นว่าไมมีประโยชน์ แต่หญ้าปกคลุมโลก ทำให้โลกนี้ไม่ตาย มดตัวเล็กๆ ก็เป็นสัตว์ ทำความสะอาดโลก ฯลฯ นกยังร้องเพลงให้โลกฟัง แต่มนุษย์มักเห็นแก่ตัวฯ”
(บทสัมภาษณ์-อังคาร กัลยาณพงศ์)
บางคราวก็รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะเดินไปตามแผน ตามกรอบความคิดเดิม ก็คงต้องเตรียมใจไว้บ้าง ยิ่งเป็นการเดินทางโดยไร้เข็มทิศชี้นำทางก็อาจจะมีบ้างที่หลงออกนอกเส้นทาง แต่การหลงทางนั้นมีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อยจะได้ลดทอน ความมั่นใจในตัวตน ไอแดดแผดร้อน จนเหงื่อชุ่มกาย แต่การได้หยุดนั่งพักผ่อนใต้ร่มเงาแมกไม้ กลับทำให้รู้สึกเย็นสบายและมีพลังก้าวเดินต่อไป ใครบางคนอาจ มองเห็นขุนเขาสูงคือสิ่งท้าทายที่จะต้องปีนป่ายไปให้ถึง ขอทานผู้ล้มตัวนอนราบกับพื้นคอนกรีต กลับมองว่านั่นเป็นสิ่งที่น่าขัน เพราะวันใดวันหนึ่งก็กลับลงมาเหยียบย่ำบนผืนดิน
วัยวันอันเร่าร้อนดำเนินมาถึงจุดเปลี่ยนเพื่อเริ่มต้นสิ่งใหม่ ๆ เราต่างมีด้านงดงาม การเพ่งมองเงาสะท้อนบนกระจกก็อาจทำให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงริ้วรอยบนใบหน้า เส้นผมมีสองสี บางสิ่งที่เคยแข็งแรงก็คลอนแคลน เสื่อมสมรรถภาพ อันเป็นสัจจะแห่งความจริงแท้ ทว่าในโลกยิ่งใหญ่ใบนี้ มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายที่สร้างมาจากสองมือและมันสมองของมนุษย์ เป็นธรรมดาย่อมมีอุปสรรคมากมายรอคอยการก้าวผ่าน ด้วยพลังใจที่มุ่งมั่น ไม่ยอมจำนนต่อคลื่นลมโถมซัดเข้าหา เหนื่อยก็พัก มีกำลังก็ก้าวต่อไป.
