คำ :โชคชัย บัณฑิต’

หูกางหางยาวงาขาวห้อย
งวงย้อยพร้อยย่นผลยืดหยุ่น
จับถือเหมือนมือละไมละมุน
พ่นน้ำเหมือนฝุ่นละมุนละไม

เปรียบแรงคชสารปานกลจักร
ผาผลักชักลากราวหยากไย่
ลากซุงมุ่งน้ำต่อลำไม้
เป็นรูปแพไหลไปตามกัน

คือช้างย่างยาตรงามบาทเบื้อง
หยาบย่นยักเยื้องเชื่องผายผัน
ใหญ่เทียบภูผาท่าดุดัน
เรี่ยวแรงแข็งขยันเชื่อควาญตน

ธรรมชาติปาดแต่งแท่งภูผา
ฤ สลักศิลาเป็นผ้าย่น
กลึงเกลาเข้ากันบันดาลดล
หนังช้างทั้งตนทั้งย่นตึง

สล่าสลักทุกหยักร่อง
กลางป่องท้องย้อยงวงห้อยผึง
งางอนอ่อนช้อยทุกรอยกลึง
ประหนึ่งชีวิตประดิษฐิ์ไม้

เหมือนมีชีวิตสถิตร่าง
ซุงเห็นเป็นช้างย่างบาทได้
เหมือนจริงยิ่งเหลือใช่เนื้อไม้
สลักภาพ-นิยายเร่ขายช้าง

จาก : บ้านเก่า
กวีนิพนธ์วรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน(ซีไรต์) ปี ๒๕๔๔
โดย โชคชัย บัณฑิต’
สำนักพิมพ์นาคร