บทกวี : จักรวาล บันดาลใจ
ภาพ : ชุลี สุชาติ
ฟ้าครามยามบินโคจร
สายลมโชยอ่อน
อัสดงรอนเวลาเย็น
เห็นแล้วรื่นเริงใจ
ปุยเมฆล่องลอยแฝงรูปกาย
จินตนาการผ่านบรรยาย
น้ำกระเพื่อมภายในเริ่มฮัมเพลง
เปล่งกังวาลสมัย
มองข้ามฟากฝากคำไหลไปอีกแหล่ง
ทัศนียภาพแสดง
เว้าแหว่งแปลงปรับวลี
เชื่อมไมตรีโยงสายใย
เวิ้งว้างกลางตื้นลึกรู้สึกเบา
นกโบยบินปรากฏแสงงามเงา
มีเพียงเราตามลำพัง
ว่ายทวนหวัง ณ ฝั่งหนไหน
ขยับปีกบินเฉียงเอียงทำมุมองศา
ระหว่างข้ามกาลเวลา
จิตวิญญาณ์ขาวฟ้าแต้ม
แง้มความฝันเริ่มวันใด
รำลึกเพียงนึกเห็นภาพ
เงียบขรึมซึมซาบ
แสงฉาบทาบทาฉันและเธอ
พร่ำเพ้ออยู่ภายใน
ฉากฟ้าอาจพร่าเลือนเยือนมาอีก
ปวงนกกางปีก
ร่อนลงหลบหลีกฉวัดเฉวียน
แหวกว่ายเวียนซุกซบหลบภัย
ท่วงท่าสง่างามตาวามวาว
ลดหลั่นดั้นเมฆขาว
เสียงกรีดกราวราวขับกล่อมบรรเลง
คว้างเคว้งเล็งปลาตาใส
โฉบลงตรงผืนน้ำดื่มด่ำฉ่ำชื่น
เช้าจรดเย็นแรมคืน
สะบัดหัวตื่นรื่นรมย์
เสียงขรมประสมเรียงเคียงใคร
เส้นทางแห่งความผันผก:นกพเนจร
ผ่านหนาวเย็นร้อน
โหยหาความอาทรผ่อนพักกาย
กับมวลมิตรสหายเรื่อยไป
น้ำกระเซ็นเซาะฝั่งทั้งสองฟาก
ขยายวงจรหลายหลาก
น้อยไปมาก จากเพื่อพบ จบเพื่อเจอ
เสมอดวงตะวันไสว
