บทกวี : จักรวาล บันดาลใจ
ภาพ : ชุลี สุชาติ

ฟ้าครามยามบินโคจร
สายลมโชยอ่อน
อัสดงรอนเวลาเย็น
เห็นแล้วรื่นเริงใจ

ปุยเมฆล่องลอยแฝงรูปกาย
จินตนาการผ่านบรรยาย
น้ำกระเพื่อมภายในเริ่มฮัมเพลง
เปล่งกังวาลสมัย

มองข้ามฟากฝากคำไหลไปอีกแหล่ง
ทัศนียภาพแสดง
เว้าแหว่งแปลงปรับวลี
เชื่อมไมตรีโยงสายใย

เวิ้งว้างกลางตื้นลึกรู้สึกเบา
นกโบยบินปรากฏแสงงามเงา
มีเพียงเราตามลำพัง
ว่ายทวนหวัง ณ ฝั่งหนไหน

ขยับปีกบินเฉียงเอียงทำมุมองศา
ระหว่างข้ามกาลเวลา
จิตวิญญาณ์ขาวฟ้าแต้ม
แง้มความฝันเริ่มวันใด

รำลึกเพียงนึกเห็นภาพ
เงียบขรึมซึมซาบ
แสงฉาบทาบทาฉันและเธอ
พร่ำเพ้ออยู่ภายใน

ฉากฟ้าอาจพร่าเลือนเยือนมาอีก
ปวงนกกางปีก
ร่อนลงหลบหลีกฉวัดเฉวียน
แหวกว่ายเวียนซุกซบหลบภัย

ท่วงท่าสง่างามตาวามวาว
ลดหลั่นดั้นเมฆขาว
เสียงกรีดกราวราวขับกล่อมบรรเลง
คว้างเคว้งเล็งปลาตาใส

โฉบลงตรงผืนน้ำดื่มด่ำฉ่ำชื่น
เช้าจรดเย็นแรมคืน
สะบัดหัวตื่นรื่นรมย์
เสียงขรมประสมเรียงเคียงใคร

เส้นทางแห่งความผันผก:นกพเนจร
ผ่านหนาวเย็นร้อน
โหยหาความอาทรผ่อนพักกาย
กับมวลมิตรสหายเรื่อยไป

น้ำกระเซ็นเซาะฝั่งทั้งสองฟาก
ขยายวงจรหลายหลาก
น้อยไปมาก จากเพื่อพบ จบเพื่อเจอ
เสมอดวงตะวันไสว